Baza wiedzy - Artykuły psychologiczne online

Przemoc  jest trudno definiowalna, w jej opisie pomagają takie czynniki, jak: intencja, kryterium działania, bezpośrednie lub daleko rozwinięte w czasie skutki działań przemocowych, normy społeczne. Ale to intencję najtrudniej obiektywnie zbadać, prawnie udowodnić, nie zawsze jest ona czytelna nawet dla samego sprawcy.

Czy wiesz, dlaczego bliskość, zaufanie i szacunek są najbardziej pomocne w radzeniu sobie za złością małych i dużych dzieci? Budowanie ich po to, aby poradzić sobie ze złością, jest jak jechanie obwodnicą. Czasem, jak dobry kierowca, trzeba wybrać dłuższą drogę, żeby nie stać w korku. Takimi korkami na drodze komunikacji między rodzicami i dziećmi mogą być wybuchy złości.

Nie ma rodziny idealnej. Każda staje w obliczu mniejszych bądź większych wyzwań, które ciągle ją zmieniają i uczą czegoś nowego. Istotą udanego życia rodzinnego nie jest zatem brak kryzysów, ale umiejętność ich przezwyciężenia. O systemie, jakim jest rodzina, kryzysach, miłości i wolności opowiada Profesor Bogdan de Barbaro Kierownik Zakładu Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Każdy, kto w jakiś sposób się rozwija musi zmierzyć się z tematem swojego dzieciństwa i rodziny. Osób, które miały idealnie szczęśliwe dzieciństwo i całkowicie zdrowe relacje rodzinne jest bardzo niewiele. W związku z tym nasza rodzina jest jedną z ważniejszych kwestii do „przejścia" - zrozumienia, rozwiązania, wyciągnięcia nauki. I wreszcie - pogodzenia się ze swoją przeszłością.

Partnerskie relacje w rodzinie, to jedno z najważniejszych wyzwań społeczno - ekonomicznych współczesnego świata. Dość często możemy się zatem spotkać z zawiłymi rozważaniami na temat tego, kim jest prawdziwa kobieta i jaka być powinna oraz kim jest i jaki być powinien prawdziwy mężczyzna. Żyjemy w czasach, kiedy to następuje re-definiowanie ról kobiety i mężczyzny tak, aby zmieścili się oni w nowej wizji związku partnerskiego.

Często można usłyszeć, jak ktoś mówi, że z rodziną dobrze, ale tylko na zdjęciu. Trudno określić jednak czy stanąć z boku, by móc się w razie, czego wyciąć, czy też na środku, by to nas nie wycięli. Smutne to bardzo słowa. Bo czy po to wstępujemy w związki małżeńskie, po to rodzimy dzieci, pomagamy w wychowaniu wnuków, by coś takiego słyszeć?

Człowiek na całe życie - tak w przeważającej większości przypadków myślą młodzi ludzi, którzy postanawiają z drugim człowiekiem związać swoje przyszłe losy. I chociaż statystyki pokazują, że praktyka codziennego bycia razem nie zawsze spełnia pokładane w drugim człowieku nadzieje, to prawie żadnej młodej parze nie przeszkadza to sądzić, że w ich przypadku na pewno będzie inaczej. Dzień, w którym dwoje ludzi wzajemnie składa sobie obietnicę „na dobre i złe" (niezależnie, czy robi to w obecności księdza, urzędnika, czy tylko partnera), to nie tylko początek ich wspólnego życia, ale przede wszystkim, to narodziny nowej rodziny.

Rodzina jest naturalnym środowiskiem, w którym przychodzimy na świat, dorastamy, uczymy się bliskości, zdobywamy niezbędne w życiu umiejętności praktyczne i społeczne oraz formujemy własną tożsamość. Dla swoich członków rodzina jest swoistego rodzaju mikrokosmosem z siłą przyciągania, czarnymi dziurami, najjaśniejszą gwiazdą, planetami i ich satelitami. Październikowy „Temat miesiąca" poświęcimy rodzinie: sposobom jej funkcjonowania, zagrożeniom z jakimi musi się zmierzyć, wyzwaniom, którym przychodzi jej sprostać i radościom, które ją napędzają.

„Mamo, ja nie chcę urosnąć i być duża, bo będę musiała tyle robić i przecież będę bardzo zmęczona...".

Oto jaką mądrością życiową uraczyła mnie któregoś dnia moja 5-letnia córka, mała kobietka, która patrząc na moje życie dużej kobiety, bardzo boi się dorosnąć i stać się taką, jak ja. Gdy usłyszałam jej słowa, poczułam ukłucie w sercu i ogarnął mnie wielki smutek. Czy ona naprawdę tak właśnie widzi życie kobiety? Życie ciężkie, pełne trosk, w nieustannym zabieganiu, a przy tym szare i smutne. Nie powiedziała tych wszystkich trudnych przymiotników, użyła własnych prostych słów, ale ja to właśnie usłyszałam.

Nieważne jak. Prawie nieważne. Musiała ją mieć. Musiała poczuć, że w jej brzuchu jest życie. Że w niej jest życie. Decyzja rosła w niej długo. Albo krótko. Zależy. Od września do grudnia. A potem od pierwszej gwiazdki do powrotu z Pasterki. Wigilijne życzenia:

- Czas już mieć na kogo pracować. Chciałbym dziewczynkę.

Niektóre kobiety dziwi czerwona kreska na teście ciążowym. Ona wiedziała od pierwszej chwili. Wstała z łóżka bogatsza. Palcem śledziła drogę, jaką pokonywało nasionko. Kiedyś jej tak powie: „Tata dał nasionko, a ja miejsce, w którym mogło zapuścić korzonki i zacząć rosnąć. Po dziewięciu miesiącach urodziłaś się ty". Leżała w wannie i kreśliła szlak, jakby prowadziła jego plemnik, dodawała mu odwagi, wskazywała drogę.

W dobie coraz większego zaangażowania w karierę zawodową, szczególnie w odniesieniu do osób młodych, które starają się jak najszybciej osiągnąć określone cele związane z pracą, można zaobserwować coraz większy, negatywny wpływ tego zjawiska na kształtowanie się życia rodzinnego. W Polsce, w ciągu ostatnich kilkunastu lat, bardzo znacząco spadła liczba dzieci przypadająca na jedną rodzinę, a osoby decydujące się na dziecko, czy założenie rodziny, robią to coraz później. Oczywiście trudno jest oszacować na podstawie tych danych, jaki związek może mieć wzmożona aktywność zawodowa na życie rodzinne jednak można zaobserwować wyraźny wpływ na siebie tych dwóch podstawowych płaszczyzn życia każdego człowieka.

Wśród stereotypów o starości funkcjonuje taki, że mózg nie zmienia się w dorosłości i pozostaje takim, jaki się ukształtował w okresie rozwojowym. Jeszcze jeden stereotyp, który wiąże się z poprzednim to taki, że rozwój mózgu jest zdeterminowany genetycznie i nie ma się na niego wpływu. Trzeba powiedzieć wprost, że oba przekonania mijają się z prawdą całkowicie. Do wyjaśnienia tego jak naprawdę jest z tym już „ukształtowanym" vel dorosłym mózgiem proponuję sięgnąć po wciąż mało rozpowszechniony termin neuroplastyczność. 

Jeśli masz kłopoty z pamięcią, to znaczy, że zaczyna się demencja! - to kolejny stereotyp na temat starości. Chcąc precyzyjnie potraktować takie twierdzenie, to należy zaznaczyć, że kłopoty z pamięcią pojawiające się z wiekiem, a tym bardziej nasilające się w szybkim tempie mogą być jednym z pierwszych symptomów demencji. Mogą jednak być symptomem również innych problemów psychofizycznych. Ten stereotyp zatem to częściowa prawda i częściowy fałsz.

Ludzka pamięć została podzielona na kilka odrębnych rodzajów pamięci, które ściśle ze sobą współpracując tworzą złożony system zbierania, gromadzenia, przechowywania, łączenia i wydobywania danych. Ten podział wynika przede wszystkim z zaobserwowanych metodami naukowymi mechanizmów funkcjonowania ludzkiego mózgu. Chodzi w tym funkcjonowaniu o to, że w zależności od rodzaju czynności umysłowej związanej z pamięcią uruchamiają się określone struktury mózgu, ale także o to jaką drogę neuronalną pokonują informacje zbierane przez nasze zmysły. Funkcjonujemy bowiem w nieustannej interakcji z otoczeniem i poznanie sposobu przetwarzania zbieranych z otoczenia informacji pozwala ustalić ich drogę oraz sposoby ich gromadzenia.

Wielu małżonków, lub po prostu zakochanych ludzi, nie może z różnych względów przebywać razem. Studia lub praca za granicą, to najczęstsze przyczyny długotrwałej rozłąki, ale nawet wakacyjny wyjazd w pojedynkę to podwyższone ryzyko dla powstającego czy ustabilizowanego już związku. Chciałbym w niniejszym artykule zaproponować nową metodę, przeze mnie nazwaną IMP, która to nie tylko pozwala kultywować, ale nawet rozbudzać miłość do nieobecnego partnera. Została ona opracowana na Cyprze, miejscu urodzin bogini miłości Afrodyty, więc jej skuteczność nie powinna być kwestionowana. Ale już kilka dni praktyki powinny przekonać każdego sceptyka, nawet zaciekłego wroga starożytności, że powyższe słowa to nie żart. Zacznijmy jednak od początku.

Czy mózg czeka na śmierć?

Jednym z najpowszechniejszych stereotypów na temat starzenia się i starości jest ten, w którym z pełnym przekonaniem mówi się o tym, że człowiek na starość „cofa się w rozwoju". Tymczasem człowiek może cofać się jedynie wtedy, gdy podejmuje decyzję o wycofaniu się lub niezależnie od swojej woli zachoruje na poważną chorobę neurodegeneracyjną. O chorobach na starość i ich skutkach będzie kiedy indziej. Teraz przyjrzyjmy się człowiekowi, który nie choruje, a po prostu starzeje się. Na początek warto poznać kilka podstawowych faktów na temat najważniejszego dla naszego życia organu.

Oto pewna staruszka: Ma 80 lat. Po pięćdziesiątce zaczęła mieć problemy z krążeniem objawiające się pękaniem naczynek, puchnięciem i niewyjaśnionymi, otwierającymi się i gojącymi co jakiś czas ranami na stopach. Traktowała sprawę powierzchownie stosując jedynie opatrunki. W wieku 65 lat wymieniono jej staw biodrowy, bo spróchniał. Objawy dotyczące stóp zaczęły stopniowo przechodzić na łydki i uda. Zdiagnozowano zakrzepicę. Ujmując rzecz w skrócie, choroba polega na tworzeniu się w żyłach głębokich nóg zakrzepów, które powodują zatrzymanie krążenia w danej okolicy....

Zapraszamy do przeczytania drugiej części artykułu ks. prof. dr hab. Bronisława Mierzwińskiego dotyczącego potrzeby ojca w rodzinie. Druga część omawia zagadnienia związane z rolą i zadaniami, jakie stoją przed każdym mężczyzną, który zostaje ojcem. To jedna z najważniejszych, a zarazem najtrudniejszych ról, jakie mężczyzna ma do wypełnieni w swoim życiu, warto zatem dobrze się do tej roli przygotować.

Tematykę ojcostwa można rozpatrywać z wielu różnych punktów widzenia. Dzisiaj swoje stanowisko prezentuje Wam ks. prof. dr hab. Bronisław Mierzwiński, niekwestionowany autorytet w tej dziedzinie. Ks. prof. dr hab. Bronisław Mierzwiński jest kierownikiem Katedry Teologii Pastoralnej Szczegółowej UKSW, wykłada również w Instytucie Socjologii UKSW oraz Katedrze Pedagogiki Rodziny WSFP "Ignatianum". Podstawową problematyką badawczą Profesora Mierzwińskiego jest problematyka małżeństwa i rodziny, a w niej w sposób szczególny koncentruje się na roli mężczyzny, jako męża i ojca.

Jak współczuć osobie chorej na depresję, skoro nic jej nie dolega?

Współczucie, to jedna z najbardziej ludzkich cech, jest wyrazem naszego człowieczeństwa. Na ogół współczucie odczuwamy wobec osób, z losem których możemy się w pewien sposób zidentyfikować, na przykład z przerażoną ofiarą napadu rabunkowego, zrozpaczoną matką, która w wypadku straciła dziecko, znajomym, który stracił wszystkie oszczędności życia,  czy z bliskim, który stanął twarzą w twarz z ciężką chorobą. Większość z nas w takich sytuacjach próbuje sobie wyobrazić, jak moglibyśmy się czuć, gdyby podobne doświadczenie było naszym udziałem.

Franik niedługo skończy trzy lata. Jest bystrym, uroczym chłopcem otwartym na świat i nowe przygody. Wiąże się to jednak z częstymi kontuzjami, jak to w tym wieku bywa. Kiedy się uderzy czy  skaleczy przychodzi do rodziców z prośbą pocałuj. Jak za dotknięciem różdżki pocałowane miejsce natychmiast przestaje boleć i Franek z radością wraca do przerwanej zabawy. Pewnego razu chłopiec przyszedł do taty ze skargą  boli mnie siusiak - pocałuj!

Jak poradzić sobie z poczuciem utraty i jego konsekwencjami u dzieci

ASPEKT TRZECI

Droga Samotna Kobieto, jeśli jesteś matką, zdarza się, że dobro Twoich dzieci spędza Ci sen z powiek. Pragniesz dla nich tego, co najlepsze. Czasem może nawet za bardzo. Starasz się uniknąć wszelkich błędów, dostrzegając problemy nawet tam, gdzie ich nie ma. Tym razem jednak, kiedy ich tata wyjechał lub odszedł, problem jest jak najbardziej realny. Twoje dziecko najprawdopodobniej zmierza się z podobnymi uczuciami i lękami jak Ty sama. Jego reakcja może przyjąć różne formy:

Jak poradzić sobie ze swoim poczuciem utraty i koniecznością przystosowania się do nowej sytuacji (c.d.)

Droga Samotna Kobieto! Męża nie ma. Wszystko jedno, czy jest za granicą czy w swoim nowym życiu. Tak czy inaczej zostałaś sama z wszystkimi problemami dziejącymi się „tu i teraz". Wymagasz od siebie bardzo dużo. Jeśli masz szczęście, ludzie z Twojego otoczenia dostrzegają i doceniają Twoją odwagę  i mądrość, jak również akceptują bezradność, słabości i wspaniałą niedoskonałość. Trwają przy Tobie i możesz na nich liczyć.

Jak poradzić sobie ze swoim poczuciem utraty i koniecznością przystosowania się do nowej sytuacji

ASPEKT DRUGI

Droga Samotna Kobieto! Jeśli aktywnie wspierałaś partnera w jego pragnieniu wyjazdu do pracy za granicę, albo byłaś stroną dążącą do ostatecznego rozstania, zapewne na początku poczujesz ulgę. Świadomość zabezpieczenia finansowego przywróci poczucie bezpieczeństwa; zamieszkanie oddzielnie przyniesie spokój i harmonię. Wcześniej czy później pojawią się jednak również inne, trudniejsze uczucia.

Cały rok czekamy na urlop, a nasze pociechy na wakacje. Wreszcie nadchodzi tak upragniony czas wolny od pracy i nauki. Czy Twoja rodzina spędzi go przyjemnie, odpocznie, zrealizuje swoje wakacyjne plany? Przede wszystkim zależy to od tego, czy wcześniej odpowiednio przygotujecie siebie i Wasze dzieci. Psycholog - Pani Nina Szalas uważa, że aby rodzinny wypoczynek zaliczyć do udanych, planując wakacje należy uwzględnić potrzeby i życzenia każdego członka rodziny - kilkuletniego, wszędobylskiego brzdąca, zbuntowanego nastolatka i wiecznie zabieganych rodziców.

ASPEKT PIERWSZY

Jak przygotować dziecko do wyjazdu/odejścia partnera i ojca

Droga Samotna Kobieto! Bardzo Cię proszę nie traktuj tego, co napiszę poniżej jako instrukcji, którą należy wprowadzić w życie punkt po punkcie. Jeśli jesteś w tej komfortowej sytuacji, że jako rodzina dopiero stanęliście przed problemem wyjazdu taty do pracy za granicę/odejścia, zastanów się, które z podanych poniżej propozycji są dla Ciebie interesujące. Ty sama oraz Twój partner znacie siebie i swoje dzieciaki najlepiej.

I. Jak się pożegnać, żeby móc się znów przywitać

Droga Samotna Kobieto! Teraz, skoro nabrałaś już właściwego dystansu do swojego życia, skoncentrujmy się na tym, jak przygotować Twoją Rodzinę do rozstania. Napisałam, że może mieć ono podobny przebieg do żałoby. Co to oznacza? Zgodnie z literaturą przedmiotu, bez względu na to, czy śmierć (czytaj: utrata, czyli wyjazd lub odejście partnera i taty) przychodzi niespodziewanie, czy jest spodziewana, tego, kto jej doświadcza; tego, kto został czeka cztery lub pięć faz przystosowania. Zdecydowałam się przedstawić tu podział na pięć kolejnych etapów, choć wielu fachowców łączy fazę pierwszą i drugą:

I.  Kontrola i relaks

Droga Samotna Kobieto, jak widzisz BNBS i jego żona SKS najpierw starali się przygotować swoją rodzinę jak najlepiej do Innokrajowego wyjazdu, a później - złagodzić jego efekty, ale nie udało im się uniknąć błędów. No i nie ominęły ich problemy. Strasznie Kudłata Skrzydlata zdecydowanie uległa panice i próbowała kontrolować zbyt wiele czynników naraz. W efekcie nie przestawała być zmęczona, nie potrafiła być wsparciem dla swoich dzieci, a na dodatek nie mogła porozumieć się ze swoim kojocim mężem. Wydawał się być taki nieczuły i niewrażliwy.

Kochany Klanie Kompletnie Kapitalnych Kojotów!

Doszły mnie wieści na temat Waszych, czyli Naszych kłopotów. Ogromnie mnie to zmartwiło. W pierwszej chwili chciałem od razu do Was wracać, ale pomyślałem, że jednak nie jest to dobry pomysł. Tęsknię za Wami ogromnie  i kocham Was najbardziej na świecie, a nawet jeszcze bardziej i chcę, żebyśmy mogli razem spędzać jak najwięcej czasu, ale gdybym został w Kojocim Kraju, ja i Mama musielibyśmy pracować tak dużo, że nie widywalibyśmy się prawie wcale.

Dla większości rodziców, określenie stopnia, w jakim mogą pozwolić swojemu dziecku na samodzielność jest ogromnym wyzwaniem. Z jednej strony doskonale zdają sobie sprawę, że stopniowe oddalanie się dziecka od rodziców, jest naturalnym procesem wychowawczym i efektem rozwoju, z drugiej strony, wizja samodzielnej pociechy budzi ich sprzeciw wynikający z naturalnej potrzeby chronienia „przed całym złem" tego świata.

Kupiłaś książkę, którą reklamowano jako poradnik i właśnie trafiłaś na dziwaczną bajeczkę. Rozczarowana? Mam nadzieję, że mimo to zostaniesz z nami (to znaczy ze mną i Klanem Kompletnie Kapitalnych Kojotów) na chwilę wystarczająco długą, abym mogła Ci wytłumaczyć, skąd wzięły się te zwierzątka. Kojota wymyślił mój mąż. To miał być jego sposób na przekazywanie dzieciom tego, co uważał za ważne. Kojot narodził się jako przyszły nauczyciel, ale również bajkowe alter ego, bo mąż nie bardzo potrafił mówić o swoich uczuciach, a zresztą nasze dziewczynki jeszcze mniej chciały w takich rozmowach z nim uczestniczyć.

Wyobraź sobie Kojota... Zaraz, zaraz! Nie tak! To nie jest taki zwyczajny kojot. To najbardziej niezwykle kojotowaty Kojot, jakiego udało mi się kiedykolwiek spotkać. A możesz mi wierzyć, spotkałam bardzo wiele kojotów. Poznałam go bardzo dawno temu, gdzieś tak miesiąc albo nawet dwa, we wtorek, środę lub jakoś pomiędzy. Siedziałam wtedy, tak jak dziś, na ganku swojego małego domku i piłam wieczorne kakao.

Witaj. Jeśli czytasz te słowa, zapewne czujesz się samotną kobietą, chociaż - być może - gdzieś tam, z dala od domu, jest Twój Mężczyzna. Może wspólnie zdecydowaliście, że wyjazd do pracy za granicę jest najlepszym rozwiązaniem dla Waszej Rodziny. Może On podjął to ryzyko, choć Ty sama wolałabyś, aby pozostał przy Tobie. Może Ty wzięłaś na siebie ciężar decyzji. A może po prostu nie udało się Wam bycie razem i rozstanie stało się dla Was najlepszym wyjściem.

Jeżeli John Badalament ma rację - a będąc jednym z najsławniejszych znawców tematu ojcostwa w Stanach Zjednoczonych na pewno nie szerzy bezpodstawnych opinii - to mamy, jako pokolenie, nieco przez okoliczności wymuszoną okazję, by stworzyć nowy model ojcostwa na nowy wiek, a może i tysiąclecie. Nasz ekspert właśnie opublikował książkę na temat bycia współczesnym tatusiem zatytułowaną „The Modern Dad's Dilemma: How to Stay Connected with Your Kids in a Rapidly Changing World" („Dylemat współczesnego tatusia: jak pozostać w kontakcie z własnymi dziećmi w szybko zmieniającym się świecie")...

Święty Augustyn  w swoim  głównym dziele teologicznym „O państwie Bożym" opisuje dziecko jako „ludzkie szczenię", tak złe i głupie, że gdyby nie było nadzorowane przez dorosłych z przyjemnością robiłoby tylko to co złe i zabronione. Według Augustyna dzieciństwo pozbawione jest wszelkiej wartości czy  specyfiki. Jedyną słuszną drogą postępowania z dzieckiem jest stosowanie kar. Pasek, pięści, groźby, zastraszanie, psychiczna presja - to  konieczne narzędzia w wychowaniu i edukacji.  Według Augustyna dziecko to nie człowiek, staje się nim dopiero po osiągnięciu pełnoletniości.

A kim dziecko jest dla Ciebie?

Czy przyznajesz mu pełne prawo do jego człowieczeństwa?

Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona, tak samo jak gdyby pochłonęło przylądek, włość twoich przyjaciół czy twoją własną. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością. Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on Tobie.

John Donne

Śmierć zawsze przychodzi niespodziewanie. Bywa, że latami krąży wokół nas, a kiedy mamy wrażenie, że udało nam się zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ona bezszelestnie wkrada się przez okno. Zdarza się, że uderza nagle jak piorun, zdolny powalić potężne i silne drzewo. Czasami zakrada się jak złodziej, wypatruje nadarzającej się okazji, aby nas zaskoczyć. Zawsze jest nieproszonym gościem, jednak nic sobie z tego nie robi. Wprasza się do naszego życia, zabiera to co dla nas najcenniejsze i jak gdyby nigdy nic odchodzi.  A nam zostawia żal, smutek i gniew, zamknięte w zimnym kamieniu grobowca i garść pytań, zaczynających się od słowa Dlaczego?, na które daremnie szukamy odpowiedzi.  

Zapraszam was do przeczytania mojego opowiadania pt. „ Moja Babcia Ludzia". To mój pierwszy tak osobisty tekst na Plasterku. Nic nie leczy smutku lepiej niż podzielenie się nim z innymi. Wy Plasterkowicze dobrze o tym wiecie, a ja właśnie się tego uczę.

Jeżeli chcecie podzielić się swoimi przeżyciami i uczuciami związanymi z Dniem Babci i Dziadka proszę napiszcie do mnie na adres anetabarta@plasterek.pl.

[...]Z moich osobistych doświadczeń wynika bowiem, że satysfakcja z bycia matką, podobnie jak duma z bycia ojcem, nie jest czymś naturalnym , co spływa na ciebie wraz z osłabnięciem bólów porodowych i falą mleka tryskającą z piersi. Jest czymś czego trzeba się nauczyć, często w morzu frustracji, złości i przemęczenia. Przy nastawieniu, że Dziecko jest jedynie Szczęściem spadającym z nieba, które tak jak w reklamach telewizyjnych jest zawsze czyściutkie i uśmiechnięte, a jego rodzice wyspani i szczęśliwi, realia mocno dają w dupę.

Każdy z nas kieruje się indywidualną (ze swojego punktu widzenia idealną) opowieścią o miłości, której poznanie stanowi - być może - jeden z podstawowych elementów ludzkiej wiedzy na temat samego siebie. Sami stwarzamy narracyjne światy, na które następnie reagujemy i w których „zamieszkujemy", zapraszając do nich zarazem inne osoby, kreujące i zamieszkujące własne narracyjne „planety" ...

Pomoc społeczna to różne formy po­mocy i wsparcia świadczone przez różne instytucje publiczne osobom, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Takie rozumienie pomocy społecznej znajduje odzwierciedlenie w polskim prawie, w szczególności w Ustawie o pomocy spo­łecznej

Rodzice mają prawo do opieki nad dzieckiem, jego prezentacji, zarządu jego majątkiem oraz wychowania dziecka. Należy to także do ich obowiązków. Władza rodzicielska powstaje z chwilą urodzenia się dziecka i trwa aż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletniości. Poza przewidywanymi przez prawo wyjątkami przysługuje ona obojgu rodzicom

Niezależnie od tego, czy kobieta czuje się winna, czy też całą odpowiedzialność za rozpad małżeństwa ponosi jej małżonek, ma ona prawo wystąpić do sądu z pozwem rozwodowym. Polskie prawo nie wymienia przyczyn, których zaistnienie oznacza automatyczne uzyskanie rozwodu. O uzyskaniu rozwodu nie przesądza ani alkoholizm, ani przemoc i zdrada małżeńska.

Kiedy kobieta wychodzisz za mąż kocha i ufa bez granic nie myśląc nawet o ewentualnym zabezpieczeniu siebie i rodziny, czy też o rozsądnej i kontrolowanej gospodarce zasobami finansowymi w małżeństwie. Zdarza się, że powierza prowadzenie wszelkich spraw mężowi - oddaje mu do dyspozycji swoje oszczędności, wynagrodzenie za pracę oraz inne środki

Uzależnienie od alkoholu, jest chorobą chroniczną, która polega na niekontrolowanym piciu napojów alkoholowych. Alkoholizm wyniszcza organizmu i może być przyczyną przedwczesnej śmierci. Ponadto prowadzi do istotnych zmian w psychice osoby uzależnionej, które wywierają negatywny wpływ na relacje z innymi ludźmi, funkcjonowanie w życiu rodzinnym, towarzyskim i zawodowym.

Pani Agnieszka Misiak jest psychologiem z uprawnieniami pedagogicznymi, absolwentką Uniwersytetu Łódzkiego oraz licznych kursów i szkoleń doskonalących z zakresu psychoterapii i psychoedukacji. Aktualnie w trakcie zdobywania uprawnień trenerskich w szkole trenerów Grupy TROP. Współpracuje jako autor - konsultant i/lub ekspert - z licznymi wydawnictwami i portalami psychoedukacyjnymi (m.in. WSiP, adhdonline.pl).

Pani Agnieszka Misiak na portalu Plasterek.pl, sprawuje pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki ADHD oraz poradnictwa dla nauczycieli.

Prof. dr hab. Władysław Łosiak - jest kierownikiem Zakładu Psychologii Klinicznej w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na problematyce stresu, związanych z nim procesów poznawczych i emocjonalnych oraz podstawowych kategorii procesów readaptacji. Pan prof. dr hab. Władysław Łosiak na portalu Plasterek.pl jest Ekspertem, sprawującym pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki stresu.