Baza wiedzy - Artykuły psychologiczne online

Mężczyzna różni się od kobiety, a kobieta od mężczyzny. Banał? No tak, to dlaczego tak często na co dzień o tym zapominamy? Uwikłani w konflikty i nieporozumienia dziwimy się, że ta druga strona nie rozumie nas, zupełnie nie wie o co nam chodzi, a ponadto zachowuje się jakby była z innej planety w czym potwierdza teorię John Gray, iż kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa. Oczywiście kobietę i mężczyznę wiele łączy, chociażby to, że oboje przynależą do tego samego gatunku - Homo sapiens, ale różnic również jest sporo.

* jest to parafraza powtarzanego w kręgu psychologów dowcipu, mówiącego, iż pewien mężczyzna na sugestię odnośnie tego, że powinien żonie okazywać więcej uczuć umył jej samochód.

Anna Małecka - psychoterapeutka pracująca w nurcie Gestalt uważa, że niekiedy lęk, który w sobie nosimy, to kawałek nas samych, którego się obawiamy. Często jest tak, że ten lęk projektujemy np. na pająki, innych ludzi, czy jakieś sytuacje. Dlatego tak ważne jest utożsamienie się z lękiem i odkrycie, czego tak naprawdę boimy się w sobie. Konfrontacja ta jest jak najbardziej możliwa, pozwala uświadomić sobie, co tak naprawdę lęk nam daje, co chroni, jakiego rodzaju barierę ochronną symbolizuje.

Behawiorystów cechuje ogromny optymizm związany z wprowadzaniem zmian. Jeżeli nie ma korzystnej zmiany, to oznacza to jedynie tyle, że jeszcze nie został wprowadzony odpowiedni program. Ważne jest, aby nigdy się nie poddawać, nigdy nie mówić, że czegoś nie da się zmienić. Zawsze należy szukać dalej aż do momentu znalezienia odpowiedniego sposobu postępowania. O terapii behawioralnej, jej metodach i zastosowaniu opowiada dr Nela Grzegorczyk-Dłuciak Prezes Polskiego Stowarzyszenia Terapii Behawioralnej.

Nie ma rodziny idealnej. Każda staje w obliczu mniejszych bądź większych wyzwań, które ciągle ją zmieniają i uczą czegoś nowego. Istotą udanego życia rodzinnego nie jest zatem brak kryzysów, ale umiejętność ich przezwyciężenia. O systemie, jakim jest rodzina, kryzysach, miłości i wolności opowiada Profesor Bogdan de Barbaro Kierownik Zakładu Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Terapia behawioralna to metoda terapeutyczna korzystająca z zasad warunkowania i modyfikacji zachowań. Pierwszym i najważniejszym elementem zainteresowania behawiorysty, jako terapeuty są zachowania, ich przyczyna oraz następstwa. Po drugie jest on obserwatorem, co oznacza, że skupia swoją uwagę i działania na manifestowanych przez człowieka zachowaniach - dokładnie je opisuje, a następnie za pomocą różnych technik stara się je zmienić. Wreszcie po trzecie behawiorysta stara się rozwiązywać problem „tu i teraz", dlatego w obszarze jego zainteresowania leży głównie zachowanie człowieka w momencie interwencji. W klasycznej wersji behawioryzmu przyczyny problemów, pragnienia i emocje leżą poza polem zainteresowania terapeuty.

W 1913 roku w kręgach psychologicznych zawrzało. 35 letni profesor psychologii eksperymentalnej i porównawczej John Watson oświadczył członkom Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego, iż psychologia musi zerwać z badaniem świadomości ludzkiej. John Watson uważał, że psychologia powinna stać się w pełni obiektywną, eksperymentalną dziedziną nauk przyrodniczych. Nie ma sensu, by zajmowała się świadomością, czy stanami psychicznymi, bo przecież nie sposób ich bezpośrednio obserwować. Powinna się skupić przede wszystkim na badaniu zachowań i reakcji na bodźce, a więc tego co widoczne i łatwe do zmierzenia.

Partnerskie relacje w rodzinie, to jedno z najważniejszych wyzwań społeczno - ekonomicznych współczesnego świata. Dość często możemy się zatem spotkać z zawiłymi rozważaniami na temat tego, kim jest prawdziwa kobieta i jaka być powinna oraz kim jest i jaki być powinien prawdziwy mężczyzna. Żyjemy w czasach, kiedy to następuje re-definiowanie ról kobiety i mężczyzny tak, aby zmieścili się oni w nowej wizji związku partnerskiego.

Człowiek na całe życie - tak w przeważającej większości przypadków myślą młodzi ludzi, którzy postanawiają z drugim człowiekiem związać swoje przyszłe losy. I chociaż statystyki pokazują, że praktyka codziennego bycia razem nie zawsze spełnia pokładane w drugim człowieku nadzieje, to prawie żadnej młodej parze nie przeszkadza to sądzić, że w ich przypadku na pewno będzie inaczej. Dzień, w którym dwoje ludzi wzajemnie składa sobie obietnicę „na dobre i złe" (niezależnie, czy robi to w obecności księdza, urzędnika, czy tylko partnera), to nie tylko początek ich wspólnego życia, ale przede wszystkim, to narodziny nowej rodziny.

Rodzina jest naturalnym środowiskiem, w którym przychodzimy na świat, dorastamy, uczymy się bliskości, zdobywamy niezbędne w życiu umiejętności praktyczne i społeczne oraz formujemy własną tożsamość. Dla swoich członków rodzina jest swoistego rodzaju mikrokosmosem z siłą przyciągania, czarnymi dziurami, najjaśniejszą gwiazdą, planetami i ich satelitami. Październikowy „Temat miesiąca" poświęcimy rodzinie: sposobom jej funkcjonowania, zagrożeniom z jakimi musi się zmierzyć, wyzwaniom, którym przychodzi jej sprostać i radościom, które ją napędzają.

Większość z nas uważa, że podejmuje trafne decyzje. Na ogół nie przyznajemy się do braku wiary we własne opinie oraz możliwości. Ciekawym na to dowodem były badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanie na podstawie których stwierdzono, że 95% kierowców uważa, że jest lepszymi kierowcami, niż inni użytkownicy dróg. Ale czy jest to możliwe :)? Przesadne zaufanie do własnych opinii wynika z tego, że najczęściej wybieramy fakty potwierdzające nasze poglądy, pomijając te, które im przeczą albo zmniejszają ich wiarygodność.

Prawie wszystko w naszym świecie rządzi się jakimiś zasadami. Nic zatem dziwnego, że i decyzje mają swoje wytyczne. Oczywiście, sama znajomość reguł nie zagwarantuje, że konsekwencje Twoich decyzji zawsze będą pozytywne, ale na pewno zwiększy prawdopodobieństwo, że podejmowane przez Ciebie wybory będą możliwie najlepsze.

Zapewne każdy z Was miał szansę dokonać w swoim życiu zarówno wyborów dobrych, które zaowocowały pozytywnymi konsekwencjami, jak i wyborów błędnych, których skutki dalekie były od oczekiwanego efektu. Prawdopodobnie nigdy nie uda się nam zupełnie wyeliminować ze swego życia nietrafionych decyzji, jesteśmy tylko ludźmi, a jak mówi powiedzenie „rzeczą ludzką jest błądzić". Z całą pewnością możemy jednak zwiększyć swoje szanse na podejmowanie trafnych decyzji.

Decyzje małe i duże, łatwe i trudne, nieistotne i te mające wpływ na całe nasze życie. Z niektórych decyzji nawet nie zdajemy sobie sprawy automatycznie dokonując wyborów, z kolei inne przyprawiają nas o ból głowy, miesiącami nie pozwalając na spokojny sen. Decyzje podejmujemy wszyscy i właściwie na każdym kroku, a skoro są one tak nieodłącznym elementem naszego życia, to warto nauczyć się podejmować je tak, aby były jak najbardziej trafione.

Dokonywanie wyborów należy do najważniejszych i najbardziej odpowiedzialnych czynności ludzkich. Nie na darmo mówi się, że „Życie to sztuka dokonywania wyborów". Każdy nawet najmniejszy wybór określa to kim jesteś. Książki po które sięgasz w wolnej chwili, muzyka jakiej słuchasz jadąc samochodem, nawet rodzaj posiłku jaki zamawiasz w restauracji wszystko to mówi o Tobie bardzo wiele.

Terapia psychodynamicza sprawdza się praktycznie we wszelkich rodzajach zaburzeń, aczkolwiek jest szczególnie efektywna w przypadku tych zaburzeń, do których likwidacji konieczna jest zmiana w zakresie wewnętrznych, nieświadomych obrazów obiektów i interpsychicznych relacji. Natomiast najmniej skuteczna jest w przypadku konieczności zmiany nawyków behawioralnych pacjenta.

Terapia psychodynamiczna jest formą psychoterapii, która skupia się przede wszystkim na odkrywaniu podświadomej treści psychiki pacjenta. Wywodzi się i jest oparta w dużej mierze na założeniach psychoanalizy stworzonej przez austriackiego neurologa i psychiatrę Zygmunta Freuda pod koniec XIX wieku. Zarówno psychoanaliza, jak i terapia psychodynamiczna zalicza się do tzw. psychologii głębi, gdyż w centrum swojego zainteresowania obie terapie stawiają to, co głęboko ukryte w człowieku, jego podświadomości i nieświadomości.

Terapia psychodynamiczna, jak każda terapia, niesie ze sobą pewne ryzyko, które się wiąże z obciążeniem emocjonalnym, finansowym, czasowym i ryzykiem, czy ta inwestycja rzeczywiście się zwróci. Jednak doświadczenia Pani Marioli Wereszke pracującej w nurcie psychodynamicznym pokazują, że jest to skuteczna metoda, a korzyści znacznie przewyższają koszty. Korzyści polegają na przerwaniu przymusu powtarzania niekorzystnych dla danej osoby wzorców - sytuacji, relacji, zachowań. Czyli przerwania łańcucha cierpienia. Możliwości tkwiące w człowieku są naprawdę duże i za każdym razem zadziwia mnie, ile dobrego może człowiek z siebie wydobyć - mówi Pani Mariola

Dla wielu ludzi czas wolny, podczas ktorego mogą odpocząć, jest dobrodziejstwem, na który czekają cały rok. Z ogromnym wyprzedzeniem wybierają miejsce, gdzie spędzą urlop, planują przewidywane atrakcje, wypełniają co do minuty wakacyjny czas. Planowanie urlopu jest dla nich prawdziwą przyjemnością, dlatego też z ogromnym zdziwieniem zauważają, że gdy już dysponują trochę większą ilością czasu niż potrzeba na codzienną gonitwę zupełnie się gubią.

Nie zawsze możemy uciec od codzienności, by zaszyć się z dala od problemów i zgiełku. Czasami, aby złapać oddech i choć trochę się zrelaksować musi nam wystarczyć przysłowiowe pięć minut. Może się wydawać, iż w tak krótkim czasie nie jesteśmy w stanie nie tylko należycie odpocząć, ale nawet zebrać rozbieganych myśli. W pierwszej części „Odpoczynku skrojonego na miarę" pisałam, że za tę gonitwę myśli jesteśmy odpowiedzialny my sami, to od nas zależy, czy zaprowadzimy w naszej głowie porządek i czy zdołamy go utrzymać. W części drugiej pokażę Wam w jaki sposób zapanować nad własnymi myślami, zwłaszcza tymi negatywnymi, by odnaleźć spokój i odpocząć nawet wówczas, gdy zamiast kojącego szumu morza słyszymy szum przejeżdżających samochodów.

Według raportu Głównego Urzędu Statystycznego, ponad milion Polaków pracuje ponad 12 godzin dziennie, blisko milion dwieście tysięcy osób zatrudnionych jest w więcej niż jednym miejscu pracy, ponad 80% pracowników przyznała, że zostaje w pracy po godzinach przynajmniej raz w tygodniu. Przeciętnie spędzamy w pracy 48 godzin tygodniowo (powinno to być 40), ale to i tak niewiele w porównaniu z rekordzistami w tej dziedzinie, którzy pracują nawet 60 godzin tygodniowo. 

Czas wolny...      uważamy, że jest po to, aby odpocząć, tylko z tym odpoczynkiem nie zawsze sobie radzimy. Najczęściej, to na jaki sposób odpoczynku się zdecydujemy uzależniamy od zasobności naszego portfela. To on decyduje, czy wykupimy wczasy all inclusive w Egipcie, pojedziemy po znajomości nad nasz rodzimy Bałtyk, czy może wyślemy dzieci na kolonie, a sami odpoczniemy w domu. I zapewne właśnie dlatego, że głównym kryterium wyboru sposobu spędzenia wolnego czasu są względy finansowe, wielu z nas wraca z urlopu bardziej zmęczonych niż pojechało.

Śmiać potrafi się każdy. Kiedy wybuchamy gromkim śmiechem lub chichoczemy starając się ukryć rozbawienie nie zastanawiamy się nad specyfiką naszego śmiechu. A śmiech, choć tak zupełnie naturalny skrywa w sobie niezwykłe sekrety. I chociaż do śmiechu nikogo nie trzeba namawiać, to warto je poznać, aby tym bardziej korzystać z jego „niezwykłych właściwości".

W jednym ze swoich traktatów Bertrand Russell napisał, iż człowiek nie może żyć w zgodzie z innymi, jeżeli nie potrafi żyć w zgodzie z samym sobą. Codzienność skłania nas do ciągłego podejmowania różnych wyborów. Czasami dokonujemy ich zupełnie nieświadomie i automatycznie, to wybory dnia codziennego, nad którymi nawet się nie zatrzymujemy. Niekiedy wybór wymaga od nas chwili refleksji i zastanowienia się nad jego konsekwencjami. Są i takie wybory, o których mówimy potocznie, iż to żaden wybór.

Kiedy wybaczymy zyskujemy wolność. Nasze działanie przestaje determinować chęć zemsty, czy czekanie na przeprosiny. Przestajemy być psychicznymi więźniami naszego oprawcy, a tym samym nie dodajemy do realnej krzywdy identyfikacji siebie, z rolą ofiary. Przebaczenie przynosi spokój i wiarę we własne możliwości. O tym jak doświadczyć przebaczenia rozmawiałam z psychologiem Panem Wojciechem Drath.

Przebaczenie jest procesem. Możemy wiec porównać je do drogi. Ale nie wygodnej dwupasmówki, którą mkniemy wprost przed siebie, ale wąskiej, krętej ścieżki, niknącej pomiędzy skałami, w rwącym strumieniu, czy cierniach. Po co zatem wyruszać w drogę, która ma nam przynieść dodatkowe cierpienie? Może po to by zostawić za sobą smutek i ból? Może po to by zgubić po drodze złość i gniew? Może po to, aby przestać patrzeć na siebie jak na ofiarę? Ale przede wszystkim dlatego, aby w tej podróży odnaleźć siebie. Zapraszam Was zatem w niezwykłą drogę poprzez 12 etapów przebaczenia.

Poczucie krzywdy, to jedno z najbardziej znanych i najczęściej przeżywanych ludzkich doświadczeń. I choć poczucie krzywdy jest jednym z podstawowych doświadczeń osobistych, to dla wielu z nas skrywa w sobie wiele ważnych tajemnic. Występuje ono w wielu odmianach, wiąże sie z rozmaitymi sytuacjami i osiąga różny stopień intensywności. Najczęściej kojarzymy je z poczuciem rozżalenia, przykrości i niesprawiedliwości.

Potoczny slogan przekonuje nas, że życie do łatwych nie należy. Ja poszłabym o krok dalej i dodała, że jeżeli jesteś kobietą, to już na pewno Twoje życie wygląda jak orka na ugorze. Wiadomo kobieta jako słaba płeć, z tą swoją wieczną tęsknotą za penisem łatwo w życiu mieć nie powinna. Ma przecież wpisany w geny profil męczennicy, poświęcania się dla innych, zrezygnowania z siebie dla dobra ogółu i tą niezaspokojoną potrzebę udowadniania, że do czegoś mimo wszystko się nadaje. Czasami jednak pojawia się na świecie, z zupełnie niewiadomych przyczyn, kobieta, która nijak nie pasuje do ogólnie przyjętego wzorca...

Wielkie metropolie i duże miasta coraz mniej mają mieszkańców, którzy przychodzą w nich na świat. Szala w widoczny sposób przechyla się na rzecz przyjezdnych, którzy osiadają w wielkich miastach szukając lepszej pracy, nowych możliwości i perspektyw na rozwój. Jak podają badania w grupie wiekowej miedzy 20, a 30 rokiem życia już mniej niż połowa mieszkańców nie ma w swoim miejscu zamieszkania rodziców. Zazwyczaj powodem przyjazdu do miasta są rozpoczęte studia, brak pracy w miejscu urodzenia, czy przekonanie, że duże miasto, to o wiele ciekawsze życie.

Powody, dla których człowiek wybiera życie w pojedynkę, mogą być bardzo różne. Bywa, że to los lub inni ludzie podejmują tę decyzję za niego. Jednak niezależnie od tego, co jest przyczyną życia bez partnera/partnerki, taki człowiek może powiedzieć o sobie, że jest singlem. Obecnie określenie to jest bardzo popularne, w niektórych kręgach napawa dumą, dodaje prestiżu i świadczy o wysokiej samoocenie. Określenie singiel/singielka jest swoistego rodzaju etykietą, do której nic już nie trzeba dodawać.

Właśnie mija pierwszy miesiąc nowego roku. Jeżeli wierzyć badaniom, to połowa z nas odpuściła już sobie noworoczne postanowienia. Pozostało po nich jedynie mgliste wspomnienie i przeświadczenie, że następnym razem na pewno się uda. Czy aby na pewno? Badania pokazują, że 90% postanowień noworocznych nigdy nie udaje się zrealizować. Mało tego, postanowienia noworoczne wracają do nas jak bumerang, tzn. że co roku obiecujemy sobie praktycznie to samo i co roku 31 grudnia przekonujemy się, że z naszych planów nic nie pozostało. Możesz jednak obiecać sobie, że tym razem będzie inaczej, a ponieważ same obietnice, jak już wiadomo nie wystarczą, proponuję przyswojenie sobie kilku prostych zasad, które pomogą Wam przekuć noworoczne marzenia w realne plany, które w tym roku na pewno uda się zrealizować.

Robiąc postanowienia bardzo łatwo jest nam sobie wyobrazić jacy pragniemy być. Oczami wyobraźni widzimy siebie szczuplejszymi, szczęśliwszymi, bogatszymi w otoczeniu grona przyjaciół. Wydaje się nam, że cała sztuka polega na dążeniu do tego wymarzonego „ideału". Gabriela Stolarczyk psycholog zarządzania, coach, trener uważa jednak, że punktem wyjścia do realizacji celów powinna być akceptacja samego siebie, bo tylko wtedy jesteśmy w stanie obudzić w sobie siłę, która tym celom podoła.

Nowy Rok to dla wielu z nas nowa czysta kart, jeszcze nie zapisana, jeszcze nie splamiona rzeczami, które w późniejszym okresie wywołają u niektórych poczucie wstydu i rozczarowania. Nowy Rok dla wielu z nas jawi się jako świetna okazja do złożenia sobie przyrzeczeń. Według badań Centrum Opinii Publicznej w tym okresie robi to równocześnie ponad połowa kobiet i prawie 50% mężczyzn

Chcę schudnąć, zmienić pracę, zacząć realizować swoje pasje, więcej czasu spędzać z rodziną, zadbać o swoje zdrowie... .Rozpoczynamy to wszystko z każdym Nowym Rokiem, wiosną, jesienią i od niektórych poniedziałków. Bo przecież jesteśmy świetni w robieniu postanowień. Ekscytujemy się, wręcz unosimy ze szczęścia, gdy czytamy poradniki, serfujemy po internecie, śledzimy fora. Szykujemy się na nowe.

Zmiana jest jak zasadzona przez nas roślinka - wymaga uważności i troskliwości. Ważne, abyśmy pamiętali, że nic nie jest nam dane raz na zawsze, więc jeżeli coś uda się nam osiągnąć musimy o to dbać, aby jak najdłużej móc się cieszyć osiągniętym efektem. O tym, jak do zmiany się przygotować, jak ją wprowadzać oraz jak „pielęgnować", kiedy już stanie się elementem naszego życia rozmawiałam z Panią Ewą Mukoid, coachem, która na codzie pomaga ludziom wprowadzać zmiany.

Dla Wiktora Go (Wiktor B. Gołuszko) najpiękniejszym, a zarazem najłatwiejszym sposobem rozwijania otwartości na zmianę jest zabawa. Spontaniczne i radosne odkrywanie możliwości rozwoju, jakie niesie ze sobą otwarcie swojego serca na zmianę, jest tym, czego warto w życiu doświadczyć. Zapraszam Was do przeczytania pasjonującej rozmowy z człowiekiem, dla którego zmiana jest esencją życia.

Dla jednych zmiana jest prawdziwym trzęsieniem ziemi, dla drugich chwilową niedogodnością, dla jeszcze innych okazją do wspaniałego rozwoju. Dla Pani Ewy Błaszczyk zmiana, to „musik", który wymaga od nas podjęcia decyzji, czy chcemy żyć dalej, czy wprost przeciwnie, poddajemy się. Pani Ewa w zmianie widzi szansę na budowanie siebie, jest otwarta na to, co przynosi życie, chociaż jak sama przyznaje, takiej postawy musiała się nauczyć. Zapraszam do spojrzenia na zmianę oczami Pani Ewy.

Kaizen, to filozofia wywodząca się z Japonii. Oznacza ciągłe doskonalenie się, ulepszanie. To filozofia wielkich zmian poprzez małe kroczki. Jej twórcą jest Masaaki Imai i chociaż Japończycy z powodzeniem stosują ją w zarządzaniu wielkimi korporacjami, okazuje się, że kaizen doskonale sprawdza się również w codziennym życiu.

Nic w przyrodzie nie pozostaje takie samo dłużej, niż chwilę. Wszystko jest dynamiczne i nieustannie się zmienia, niezależnie od tego, czy nam się to podoba, czy też nie, czy chcemy w tym uczestniczyć, czy wprost przeciwnie. Ponieważ jesteśmy częścią tego świata, takiemu samemu procesowi zmiany podlega całe nasze życie. Zmiany nie możemy powstrzymać, możemy jednak otworzyć się na to, co przyniesie, wychodząc naprzeciw zaproszeniu lub ją odrzucić, zamykając się na nowe możliwości.

Każdy przyzna, że radość życia, to przydatna umiejętność. Jednak faktem jest, że nie każdy człowiek może się tą umiejętnością pochwalić. Życie bardzo rzadko bywa tak przyjemne i tak proste jakbyśmy sobie tego życzyli. Uwikłani w szarą rzeczywistość nie zawsze umiemy dostrzec jej kolorowe przebłyski. Warto zatem zadać sobie pytanie W jakim stopniu Ja sam potrafię czerpać z życia radości? Odpowiadając sobie na to pytanie musimy pamiętać, że nie ma cudownej metody, dzięki której z dnia na dzień nauczymy się cieszyć i czerpać przyjemność z życia. Dlatego zamiast szukać po omacku wykorzystajmy to, co mamy, ponieważ każdy z nas poniekąd jest „wyposażony" w niezwykle różne talenty, których zadaniem jest odczuwanie radości.

Czy kiedykolwiek oglądaliście obrazy stworzone przez kalejdoskop? Kolorowe szkiełka znajdujące się w tubie w zależności od ruchu ręki układają się w niesamowite wzory. W niektórych możemy rozpoznać konkretne kształty, a inne tworzą jedynie kolorową mozaikę. Przewijają się w nich piękne jasne barwy, które cieszą nasze oczy, ale czasami trafi się również, jakieś ciemne ponure szkiełko, które nijak nie pasuje do całości i burzy piękny obraz.

KROK VI. POPROŚ BOGA, WSZECHŚWIAT, SIŁĘ WYŻSZĄ... O POMOC W PRZEŻYWANIU SMUTKU

Kiedy doświadczamy straty naszą naturalną potrzebą jest znalezienie jej wyjaśnienia. Kiedy jest to śmierć bliskiej osoby, utrata miłości, traumatyczne doświadczenie wówczas tego wyjaśnienia, które nie jest nam dostępne na drodze racjonalnych rozważań szukamy  w sile wyższej, czy będzie nią Bóg, Stwórca, Najwyższy bądź Wszechświat ... .Czasami nasze poszukiwania podszyte są złością i strachem, wówczas w naszych sercach rodzą się pytania: Dlaczego to się stało? Dlaczego właśnie mnie to spotkało? Za co zostałem ukarany? Dlaczego Bóg na to pozwolił?

 „W życiu nie ma niczego stałego poza zmianą", to słowa greckiego filozofa Heraklita, która wyraża myśl, iż w naszym życiu nie ma rzeczy niezmiennych. Na przestrzeni 2500 lat, które minęły od momentu wypowiedzenia tych słów, historia nieraz pokazała ile w nich prawdy i mądrości. My teoretycznie również zgadzamy się z tym stwierdzeniem. Ale teoria, jak to w życiu bywa niekiedy mija się z praktyką, zwłaszcza kiedy zaistniała zmiana ma charakter negatywny lub bardzo bolesny. Jedną z najbardziej traumatycznych zmian w naszym życiu jest utrata kogoś lub czego bardzo dla nas ważnego. Taka bolesna strata wywołuje w nas poczucie braku kontroli, ogromny ból i smutek.

Zaczynając w życiu jakiś nowy etap często mamy ochotę zostawić za sobą wszystko to, co było. Pozbyć się, jak zbędnego balastu wierząc, że nie jest nam już potrzebne, a stanowi jedynie obciążenie. Jednak odrzucanie tego co za nami nie jest dobrą metodą, gdyż prędzej, czy później wróci do nas, jak bumerang i to jeszcze z większą mocą. Co zatem zrobić ze „starym życiem", kiedy przed nami otwiera się perspektywa zaczęcia od nowa? Najlepiej zrobić w nim przegląd, zreperować co uszkodzone, odłożyć co zbędne, a resztę spakować w podręczny bagaż, który będzie nam służył na drodze do nowego życia.  A o tym, jak to zrobić rozmawiałam z psychologiem Panem Wojciechem Drath.

Budujemy nasze życie wykorzystując dostępne nam środki i zasoby. Nie jest to praca łatwa. Wymaga wiele wysiłku, czasami wręcz nadludzkiej siły, samozaparcia i wiary, że to co tworzymy ma sens i jest dla nas dobre. Jeżeli odkryliśmy sens naszego istnienia, nasze powołanie, to pomimo trudów, kreowanie własnego życia sprawia nam przyjemność i daje mnóstwo satysfakcji, a każdy nowy dzień jest dla nas potwierdzeniem właściwie dokonanego wyboru. Jednak czasami pomimo tego, że staramy się żyć tak, aby realizować siebie, gdzieś na dnie naszej duszy budzi się tęsknota i żal.

Żyjemy w świecie zdeterminowanym przymusem doskonałości i piękna, gdzie negatywny wizerunek ciała jest jak wyrok skazujący nas na zagładę. To, kim jesteśmy, tworzy nierozerwalny związek z wyglądem, a to prowadzi do tego, iż swoją tożsamość, a nawet wartość jako człowieka, sprowadzamy do odbicia w lustrze. Obraz własnego ciała znacząco wpływa na nasze myśli, emocje, zachowanie i ogólną jakość życia.

Reakcja mężczyzny na wieść, iż zostanie ojcem może być bardzo różna, od ogromnej radości i dumy po strach, zagubienie, a nawet złość. I nie ma w tym nic dziwnego czy niewłaściwego, bo bycie tatą wiąże się z ogromną odpowiedzialnością, która nawet „najtwardszego" mężczyznę może przytłoczyć. Na szczęście do roli taty można się w jakimś stopniu przygotować w czym na pewno może pomóc wszystkim panom poniższy wywiad z Panią Katarzyna Migdał - pedagogiem i psychologiem pracującym na co dzień z dziećmi i ich rodzicami.

Słowo tata w podstawowym znaczeniu, to określenie mężczyzny, który posiada potomka.  Rodzi się, więc pytanie, czy na miano taty zasługuje każdy mężczyzna, który spłodził dziecko, czy może tata oznacza coś więcej, niż tylko biologiczne pokrewieństwo?  Spróbujmy zatem zastanowić się co stanowi istotę bycia tatą.  

„... żyli długo i szczęśliwie", to ulubione zakończenie autorów wielu bajek, życie ma jednak swoje „ ... i żyli na tyle długo, by ranić się wzajemnie". Miłości pragnie każdy, przy czym uważamy, że najistotniejsze to spotkać tego jedynego/tą jedyną, a później to już będzie z górki. Tylko czy z górki jest naprawdę tym czego pragniemy? Nic co jest warte posiadania nie przychodzi łatwo, dlaczego więc od miłości oczekujemy, że będzie „łatwo i przyjemnie"? Pewnie dlatego, że z takimi doznaniami miłość kojarzymy. Wydaje się nam, że kochając powinniśmy doświadczać ogromnej radości i szczęścia, rzadko kiedy myślimy o miłości w kontekście  trudu i wyzwań, jakie stawia przed nami bycie razem. 

Jedną z podstawowych cech uzależnienia jest ciągła potrzeba aplikowania sobie uzależniającego środka. Początkowa radość z jego przyjmowania przeradza się stopniowo w konieczność, której trudno się oprzeć. Czy miłość może być zatem taką uzależniającą "substancją"? Pani Eugenia Herzyk autorka licznych publikacji na temat "uzależnienia od miłości" twierdzi że tak. Uzależnienie od miłości pojawia się wówczas, kiedy drugi człowiek staje się dla nas potrzebą, "niezbędnym elementem" mogącym zapewnić nam szczęście i bezpieczeństwo. 

Miłość fascynuje artystów, antropologów, psychologów, socjologów... oraz zwykłych zjadaczy chleba. Pragnienie miłości jest nieodłącznym elementem naszego życia. Pragniemy kochać i być kochani i zazwyczaj chcemy to robić jak najlepiej. Pragniemy obdarzać miłością dobrze, a jednak najczęściej robimy to źle, przynajmniej według tych osób, które kochamy. Bardzo często ponosimy w miłości klęskę nie dlatego, że się nie staramy, ale właśnie dlatego, że staramy się  za bardzo.  To jeden z wielu paradoksów miłości, a wszystkie one biorą się stąd, iż miłość, niezależnie o jakim jej rodzaju mówimy, ulega nieuchronnym zmianom.

Miłości się uczymy - to nie moja teza, ale efekt badań psychologów, socjologów i antropologów. Jest to bardzo dobra wiadomość, bo skoro się jej nauczyliśmy, to znaczy, że możemy się jej również oduczyć i nauczyć na nowo. Miłość nie jest czymś, co się nam, ot tak, po prostu przytrafia. Uczymy się jej od pierwszych dni życia, a naszymi pierwszymi nauczycielami są rodzice. To oni w pierwszej kolejności uczą nas, jak kochać, a że doskonali nigdy nie są, to i nauczona miłość bywa poraniona i nie zawsze taka piękna. W następnej kolejności za wpajanie nam zasad miłości zabiera się społeczeństwo. Poznajemy normy i zasady, którymi powinniśmy się kierować okazując naszą miłość. Dowiadujemy się jak powinniśmy miłość wyrażać, czego unikać, a co preferować. Po latach zdobywania wiedzy i praktycznych ćwiczeń, uważamy się za ludzi umiejących kochać. Ale czy każdy z nas umiałby odpowiedzieć na pytanie: kim jest kochający człowiek? 

W środowe popołudnie, w zalanej słońcem sali, poznałam anielską przypowieść. Opowieść niezwykłą tak, jak niezwykła jest jej autorka. Była to opowieść o „ziemskich aniołach". Wymyśliła i tchnęła w nią życie Pani Ewa Foley, którą już znacie z tekstów umieszczonych na Plasterku, a którą ja poznałam osobiście i tą radością z jej poznania bardzo pragnę podzielić się z Wami.

Moje spotkanie z Panią Ewą było bardzo radosne i spontaniczne. Pani Ewa jest niezwykle ciepłą, pogodną i  trochę magiczną osobą. Ciągle jest w biegu. Przeskakuje z kontynentu na kontynent, podróżuje z kraju do kraju, ciągle uczy się czegoś nowego i z pasją przekazuje to innym. Prowadzi warsztaty, spotkania, kursy wyjazdowe, pisze książki i nagrywa kasety więc jej doba ma 48 godzin. Pomimo to zawsze jest chętna, aby podzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, a przede wszystkim, aby zarazić swoją radością życia.

Pamiętacie baśnie czytane w dzieciństwie? Ich bohaterowie, czy to piękne królewny, dzielni rycerze, czy dzieci o dobrych sercach, zawsze musieli się zmierzyć z jakimś niebezpieczeństwem, pokonać zły czar, czy groźnego smoka. Ale kiedy już im się to udało, to zazwyczaj otrzymywali wspaniałą nagrodę - szczęśliwe, wymarzone życie. My, choć bohaterami baśni nie jesteśmy, to w swym życiu nie raz musimy się zmierzyć z „groźnymi" przeciwnościami. Bo każdy z nas jest bohaterem własnego życia i musi pokonać swoje własne smoki. Jak to zrobić? Zapraszam do przeczytania rozmowy z Panem Robertem Palusińskim.

Wkraczamy w życie wyposażeni w schematy, przekazane nam przez najbliższych. Patrzymy na świat przez pryzmat ich wartości,  schematów i życiowych doświadczeń. Jednakże w pewnym momencie naszego życia te ustalone wzorce przestają nam wystarczać, mało tego zaczynają nam w pewien sposób przeszkadzać. Wówczas rodzi się w nas pytanie: Kim jestem? Dlaczego moje życie wygląda tak, a nie inaczej? Według Pani Natalii Slipińskiej, te rodzące się pytania, to nasz pierwszy krok na drodze do wewnętrznego przebudzenia, które prowadzi do odkrycia siebie.

Tak jak obiecałam na początku tego miesiąca, w marcu postanowiłam dowiedzieć się za jakim ideałem kobiety tęsknią mężczyźni. Na poszukiwania udałam się w niedzielne popołudnie na krakowski rynek. Jak wiadomo, to bardzo kosmopolityczne miejsce, odwiedzane przez tabuny ludzi obojga płci, więc wydawało mi się, że tam mężczyzn, którzy chętnie opiszą swój ideał kobiety, znajdę bez trudu.

To że kobieta i mężczyzna potrzebują się wzajemnie nie ulega wątpliwości. Jednak ich relacje i bycie razem nie zawsze są odpowiedzią na te same potrzeby. Zatem razem z Panem Andrzejem Cała postanowiłam poszukać odpowiedzi na pytanie: Do czego mężczyźnie potrzebna jest kobieta? Bo to, że jest potrzebna, dyskusji nie podlega, ale już odpowiedź na pytanie do czego? może stanowić dla nas pewną zagadkę.

Jeszcze do połowy XX wieku naukowcy pisząc jakiekolwiek rozprawy o człowieku mieli na myśli, albo bezpłciowy abstrakt, albo wyłącznie mężczyznę.  Kobieta, jako człowiek praktycznie nie istniała. I nie ma w tym zbytniej przesady, czego dowodem mogą być pozostałości językowe, takie jak chociażby w języku angielskim, gdzie słowo „man" oznacza mężczyznę oraz człowieka, a kobietę określa słowo „woman" czyli man z przedrostkiem. A więc kobieta była postrzegana, jako dodatek do mężczyzny, jako pewna odmiana człowieka. Obraz kobiety na przestrzeni wieków nieustanie się zmieniał. Była ona czczona i poniżana, wielbiona i traktowana jak towar, oskarżana o całe zło świata i wywyższana jako dawczyni życia.

Samotność nakłada różne maski. W zależności od tego, gdzie leży jej przyczyna, będzie się różnie manifestować. Samotność może się skrywać za niską samooceną, depresyjnym nastawieniem do świata czy ciągłym poszukiwaniem potwierdzenia siebie w oczach innych. Tak jak istnieje wiele czynników składających się na samotność, tak i wiele jest jej skutków. Wszystkie one jednak są negatywne, odbierając nam w pewien sposób radość kontaktów z drugą osobą. O przyczynach i skutkach samotności rozmawiałam z panią Anną Skrzypek-Musiał, która na co dzień pomaga samotność przezwyciężyć.

Pomaganie innym może przybierać różne formy i za każdym razem jest ważne i wyjątkowe. A jedną z najpowszechniejszych form pomagania we współczesnym społeczeństwie jest Wolontariat. Ideę wolontariatu możemy rozpatrywać z perspektywy dwóch skrajnych podejść. Z jednej strony próbuje się zdefiniować to zagadnienie i zamknąć je w ramach spójnej definicji, a z drugiej, przyznaje się, że wolontariat jest tak spontaniczną działalnością, że wymyka się wszelkim definicyjnym ograniczeniom.

„Wśród ludzi jest się także samotnym".

Antoine de Saint-Exupery, Mały Książe

Spotkałam w swym życiu ludzi samotnych, którzy samotnie wcale się nie czuli, spotkałam i takich, którzy w otoczeniu rodziny i przyjaciół cierpieli z powodu osamotnienia. Samotność nie wybiera, może spotkać każdego z nas - malucha, który nie zna miłości rodziców, nastolatka zaszczutego przez grupę rówieśniczą, młodą kobietę, która przypomina „kościotrupa", ale w lustrze nadal widzi spasionego prosiaka, mężczyznę, od którego świat wymaga by był romantyczny, zaradny, opiekuńczy, dobrze zarabiał ... no i koniecznie świetnie tańczył, staruszka, który przeżył już wszystko, nawet własne życie.

Bycie samemu nie od razu jest samotnością

Każdy w swoim życiu doświadcza uczucia samotności. To zupełnie naturalne i nie powinniśmy się tego obawiać. Doświadczamy tego uczucia na różnych etapach życia, w różnych sytuacjach i okolicznościach. Dla wielu ludzi samotność, to po prostu bycie samemu. Brak bliskiej osoby, która byłaby tuż obok. Według nich, bycie samemu wyzwala w nich poczucie osamotnienie. Są przekonani, że obecność drugiej osoby rozwiązałaby wszystkie ich kłopoty, a przede wszystkim uwolniłaby ich od tego strasznego poczucia samotności.

Każda metoda leczenia niepłodności musi być poprzedzona postawieniem diagnozy czyli określeniem przyczyny niepodłości. W zależności od  tego, gdzie ta przyczyna leży, dobiera się takie środki i sposoby leczenia, które pozwolą kobiecie na zajście w ciążę. Każda przyczyna pociąga za sobą konkretny sposób leczenia, a ten z kolei wywołuje mniejsze bądź większe obawy, lęki  oraz stres u leczonej pary. O metodach leczenia niepłodności i aspektach emocjonalnych z nimi związanymi opowiada Dr n. med. Bartosz Chrostowski- specjalista ginekolog-położnik.

Wśród par borykających się z niepłodnością u około 10 - 20%  nie udaje się stwierdzić jej przyczyny.  Nie można znaleźć żadnych medycznych czynników, które wskazywałyby na przyczynę  niemożności poczęcia dziecka. Co wtedy? Czasami takie pary szukają wówczas pomocy u psychoterapeuty, licząc na to, że to on wytłumaczy dlaczego nie mogą cieszyć się upragnionym maleństwem. A co w takiej sytuacji może zrobić psychoterapeuta? Na to pytanie odpowiedziała Pani Monika Bargiel-Dyga, psychoterapeutka pracująca z parami zmagającymi się z niepłodnością.

Wynajmę lub pragniemy wynająć, to dość pospolite słowa, wskazujące na chęć zawarcia obustronnej transakcji na usługę wynajmu, za odpowiednie wynagrodzenie i przy spełnieniu z góry założonych ustaleń. Przy takiej transakcji dobrze jest podpisać umowę, najlepiej prawną w obecności notariusza, aby żadna ze stron nie mogła się wycofać zostawiając tę drugą na lodzie. W takich transakcjach nie ma nic dziwnego, zawierane są bardzo często, no i cóż z tego, że przedmiotem wynajmu jest macica.

Obecnie niepłodność dotyka około 9% par starających się o dziecko, z czego tylko 22% jest leczonych. Jest to choroba, którą jak twierdzi dr n. med. Bartosz Chrostowski z Centrum Medycyny Rozrodu ARTVIMED można, a wręcz należy leczyć. Bo niepłodność to choroba, która swym spektrum dotyka nie tylko osobę borykającą się z tym problemem, ale również jej partnera/partnerkę, rodzinę, przyjaciół, środowisko pracy, a w konsekwencji odbija się na funkcjonowaniu w społeczeństwie.

Bycie samemu nie od razu jest samotnością

Każdy w swoim życiu doświadcza uczucia samotności. To zupełnie naturalne i nie powinniśmy się tego obawiać. Doświadczamy tego uczucia na różnych etapach życia, w różnych sytuacjach i okolicznościach. Dla wielu ludzi samotność, to po prostu bycie samemu. Brak bliskiej osoby, która byłaby tuż obok. Według nich, bycie samemu wyzwala w nich poczucie osamotnienie. Są przekonani, że obecność drugiej osoby rozwiązałaby wszystkie ich kłopoty, a przede wszystkim uwolniłaby ich od tego strasznego poczucia samotności.

Czy bawiliście się kiedyś w szukanie synonimów jakiegoś słowa? Ja, na kanwie zbliżającego się Nowego Roku i pojawiających się z coraz większą częstotliwością różnego rodzaju przepowiedni, wróżb i horoskopów, postanowiłam poszukać synonimów słowa przeznaczenie. A o to kilka określeń z utworzonej przeze mnie listy: Ananke, Determinizm, Dola, Fortuna, Fatum, Los, Karma, Konieczność, Mojry, Nieuchronność, Parki, Predestynacja, Zrządzenie... i wiele innych. Sporządzając tę listę nie kierowałam się jedynie chęcią słownej zabawy, chciałam przede wszystkim zobaczyć, jak dalece przeznaczenie zagościło w naszym życiu.

Odwieczny zwyczaj obdarowywania

W historii ludzkości jest kilka rzeczy, które towarzyszą człowiekowi od zawsze. Niezależnie jak zmienia się świat dookoła, niezależnie jak zmienia się sam człowiek, towarzyszą mu,  dostosowując się do nowych okoliczności. Jedną z takich rzeczy jest obdarowywanie. Jednak nie to, rozumiane jedynie jako dawanie prezentu, ale  obdarowywanie, które kreuje, nawiązuje i przekazuje, a więc wszystko to, co tworzy relację.

Jaka pierwsza myśl przychodzi Wam do głowy, kiedy myślicie o babci i dziadku?

U mnie pojawiają się dwie. Po pierwsze, kochają swoje wnuki bezwarunkowo i bezkrytycznie, a po drugie, robią to przeważnie w opozycji do rodziców. Jeżeli chodzi o miłość, to dobrze zilustruje ją anegdota, którą znalazłam w Internecie i ponoć jest prawdziwa (co budzi we mnie przerażenie)

 Na ławce w parku siedzi babcia i  dziadek, a pomiędzy nimi kilkuletni wnuczek. W pewnej chwili babcia mówi do chłopca:

- Michasiu nie możesz kopać dziadka, co najwyżej możesz na niego pluć.

Któż z nas, przynajmniej od czasu do czasu, nie narzeka, że brak mu czasu. Ileż razy padają z naszych ust słowa, że dwudziesto-cztero godzinna doba, to stanowczo za mało, aby podołać zawodowym obowiązkom, znaleźć czas dla rodziny, na odpoczynek i ośmiogodzinny sen, nie mówiąc już o osobistym rozwoju czy hobby. Jednakże, jak dowodzą socjolodzy, „brak czasu" to kwestia poglądów i tak naprawdę jest dla nas  wygodną wymówką, że czegoś nie zrobiliśmy, o czymś zapomnieliśmy lub po prostu nie mieliśmy na coś ochoty.

II. Perspektywa teraźniejsza

Każdy z nas w okresie dziecięcym posługiwał się perspektywą teraźniejszą. Objawiało się to głównie w dążeniu do przyjemności i unikania bólu. Nasze życie zaczyna się od naturalnej koncentracji na teraźniejszości, co jest niejako dziedzictwem przeszłości i pomaga nam przeżyć.  Jednakże niektórzy ludzie kontynuują koncentrowanie się na teraźniejszości i reagują tylko na te wydarzenia, które zdarzają się w ich bezpośrednim fizycznym i społecznym otoczeniu. Pewna dawka orientacji na teraźniejszość, owszem, jest niezbędna do tego, by cieszyć się życiem, ale zbyt silna może ograbić nasze życie ze szczęścia.

Pamiętacie stary przebój Maryli Rodowicz  ... niech żyje bal, bo to życie, to bal jest nad bale, niech żyje bal, drugi raz nie zaproszą nas wcale... ? Melodia łatwo wpada w ucho, słowa jakoś tak same przyklejają się do ust, ale sens... , przynajmniej u mnie, wywołuje w sercu niepokój. Czas biegnie nieubłaganie, upływa niezależnie od tego, czy zamierzamy go zagospodarować, czy pozwolić mu przecieknąć przez palce. Wykorzystując czas, dziwimy się czasami gdzie on nam umyka.

Co to jest czas? Jak nad nim zapanować? To pytania, które w dzisiejszych czasach są wyjątkowo aktualne. Wydaje się nam, że skoro podróżujemy w kosmos, eksploatujemy najgłębsze dna oceanów, wniknęliśmy w najmniejszą cząstkę materii, to i nad czasem zapanujemy. A czas? Niestety śmieje się nam prosto w twarz. Nie robiąc sobie nic z naszych wysiłków, by nad nim zapanować biegnie wciąż do przodu. Czy więc walkę z czasem przyjdzie nam przegrać? Dr Ewa Mukoid twierdzi że niekoniecznie, jeśli tylko będziemy się do czasu uśmiechać.

Pytanie o naturę czasu często padało i nadal pada z ust filozofów, matematyków, fizyków czy teologów. Pytania te, nie mają jednak charakteru tylko teoretycznego. Doświadczanie czasu ma także swój wymiar egzystencjalny, a przejawia się w zwykłym, ludzkim poczuciu przemijania. Czas biegnie nieustannie, z każdym dniem, każdą chwilą stajemy się starsi - życie przemija, a nam pozostaje szukanie odpowiedzi na pytania: po co? dokąd ? ile mam jeszcze przed sobą? Bo czas skazuje człowieka na przeminięcie i jest w tym względzie nieubłagany.

Grudniowy wieczór, Twoje dziecko bez sprzeciwu biegnie umyć zęby  i już po chwili kładzie się do łóżka, nawet nie chce słuchać  bajki na dobranoc tłumacząc, że bardzo chce mu się spać. Mocno zaciska oczy, aby jak najszybciej zasnąć, bo dzisiaj w nocy przyjdzie do niego wyjątkowy gość... Czy wiara dzieci w dobrego staruszka, ubranego w czerwoną kapotę i przemieszczającego się w saniach zaprzęgniętych w renifery, ma sprawiać pociechom tylko radość? Czy może w postaci Mikołaja ukryty jest jakiś głębszy sens? O roli Świętego Mikołaja w życiu dzieci oraz ich rodziców rozmawiałam z Panią Olgą Haller psychologiem, specjalistką counsellingu Gestalt.

Jak współczuć osobie chorej na depresję, skoro nic jej nie dolega?

Współczucie, to jedna z najbardziej ludzkich cech, jest wyrazem naszego człowieczeństwa. Na ogół współczucie odczuwamy wobec osób, z losem których możemy się w pewien sposób zidentyfikować, na przykład z przerażoną ofiarą napadu rabunkowego, zrozpaczoną matką, która w wypadku straciła dziecko, znajomym, który stracił wszystkie oszczędności życia,  czy z bliskim, który stanął twarzą w twarz z ciężką chorobą. Większość z nas w takich sytuacjach próbuje sobie wyobrazić, jak moglibyśmy się czuć, gdyby podobne doświadczenie było naszym udziałem.

Kiedy za oknem ciągle pada deszcz, a słońca jak na lekarstwo, nasz nastrój spada szybciej, niż słupek rtęci w termometrze. Dzieje się tak,  ponieważ w dużej mierze, to  światło słoneczne reguluje nasz zegar biologiczny. Nasz organizm funkcjonuje w rytmie dnia i nocy, ciemności i światła, zimna i ciepła. Od zarania dziejów naszą aktywność wyznaczały pory roku, miesiąca, tygodnia i doby, dzięki czemu wykształciliśmy w sobie umiejętność pozwalająca nam uporać się ze zmianami towarzyszącymi przemijaniu kolejnych miesięcy.

Aby móc w pełni cieszyć się życiem, musimy nauczyć się rozwijać idealną, zrównoważoną perspektywę czasu, która pomoże nam wieść dłuższe, pełniejsze, pomyślniejsze i szczęśliwsze życie. Jak  już pisałam w poprzednim artykule, perspektywa, w jakiej oceniamy nasz czas, ma fundamentalne znaczenie dla naszego życia. Rozwijamy ją i kształtujemy od chwili pojawienia się na świecie. Towarzyszy nam na wszystkich etapach naszego rozwoju, ewoluując niejako wraz z nami, by w wieku wchodzenia w dorosłość, stanowić z nami integralną całość. 

II. Perspektywa teraźniejsza

Każdy z nas w okresie dziecięcym posługiwał się perspektywą teraźniejszą. Objawiało się to głównie w dążeniu do przyjemności i unikania bólu. Nasze życie zaczyna się od naturalnej koncentracji na teraźniejszości, co jest niejako dziedzictwem przeszłości i pomaga nam przeżyć.  Jednakże niektórzy ludzie kontynuują koncentrowanie się na teraźniejszości i reagują tylko na te wydarzenia, które zdarzają się w ich bezpośrednim fizycznym i społecznym otoczeniu. Pewna dawka orientacji na teraźniejszość, owszem, jest niezbędna do tego, by cieszyć się życiem, ale zbyt silna może ograbić nasze życie ze szczęścia.

Gdy za oknem widzimy jesienną szarugę,a temperatura na dworze zupełnie nie przypomina tej wakacyjnej, może ogarnąć nas melancholia, doświadczymy spadku energii, a nasza zdolność koncentracji i gotowość do podejmowania wyzwań spadnie do poziomu zerowego. I nie ma w tym nic złego, każdy ma prawo do gorszego dnia i spadku formy.Jednakże, kiedy taki stan się przedłuża, a w naszą codzienność wkrada się bezsens i pustka, powinien to być dla nas sygnał alarmowy. O tym jak go nie przegapić i co zrobić, kiedy nasze codzienne życie przestaje nas cieszyć rozmawiałam z psychoterapeutą Panem Arkadiuszem Lewy.

Każdy rodzic pragnie widzieć swoją pociechę zadowoloną, radosną i szczęśliwą. Dzieje się tak ponieważ chce dla swojego dziecka wszystkiego co najlepsze, a uśmiechnięta buzia stanowi potwierdzenie, że mu się to udaje. Jednak czasami w szczęśliwy świat dziecka wkrada się smutek. Wówczas rodzice za wszelką cenę starają się mu zaradzić. Szukając przyczyny, wymyślają różne rozrywki, czy przekupują łakociami, bo smutek przecież nie pasuje do dziecka. Bywa jednak, że ich wysiłki idą na marne, bo nie pomogą, kiedy smutek jest objawem dziecięcej depresji. Co rodzice powinni wówczas zrobić? - Poszukać pomocy i zaakceptować dziecko, odpowiada Pani Maria Bulińska, dziecięca psychoterapeutka, z którą rozmawiałam na temat dziecięcej depresji.

Przywykło się mówić, że dzieci bardzo lubią zimę. I nic dziwnego, dla nich jest to czas zabawy na śniegu, lepienia bałwanów, zjeżdżania na sankach i „wojny" na śnieżne kule. Wydaje się, że nic sobie nie robią z zimna, które barwi ich nosy i uszy na czerwono i wcześnie zapadającego zmroku, który zagania je do domów. O ile w naszej świadomości pojęcie sezonowej depresji, która może dotknąć każdego z nas, znalazło swoje miejsce, o tyle w odniesieniu do dziecka wydaje się ona czystą abstrakcją. Nam dorosłym, trudno sobie wyobrazić smutnego malucha, który nie ma ochoty na zimowe szaleństwo na śniegu czy obejrzenie kolejnej bajki w telewizji.

Nasze funkcjonowania seksualne w dużej mierze oparte jest na osobistych przekonaniach, które czerpiemy ze społecznych przekazów, literatury czy telewizji. Opierając na nich własne sądy, bardzo często tworzymy w swoich wyobrażeniach nierealistyczny obraz seksu. Jednak stawianie przed sobą czy partnerem zbyt dużych wymagań to najlepsza droga do pogorszenia jakości seksu i nabawienia się frustracji.

Pocałunki doczekały się własnej dziedziny nauki, nazwaną Filematologią, czyli nauką o całowaniu. Chociaż wydaje się nam, że całujemy się bo lubimy, to w rzeczywistości całowanie jest wzajemną oceną biologicznej „przydatności" potencjalnego partnera. Kobieta dzięki pocałunkom ma możliwość przyjrzenia się z bliska czy partner wystarczająco o siebie dba oraz zbadać w jakim stanie znajduje się jego układ odpornościowy.

W naszej ludzkiej mentalności seks kojarzony jest z grzechem, czymś zupełnie pozbawionym pierwiastka Bożego, najbardziej cielesnym przejawem naszego człowieczeństwa. O konieczności odejścia od takiego myślenia przekonuje Br. Ksawery Knotz. Uważa on, że ludzka seksualność nie stoi w opozycji do religijności, a wręcz przeciwnie, może współgrać z nią w pełnej harmonii. Związek duchowości i seksualności może w piękny sposób ubogacić nasze życie i uczynić pełniejszą, zarówno sferę seksualną, jak i duchową. Seks powinien nam również przynosić radość, dawać szczęście i nadawać życiu smak.

W czasach plemiennych oraz  w obecnie istniejących kulturach pierwotnych zdrowie seksualne oznacza, poza sprawnością seksualną (zdolnością do odbycia stosunku seksualnego), przestrzeganie plemiennego tabu, wierność normom społecznym i tradycji. Wszelkie zaburzenia seksualne postrzegane są jako efekt działania sił nieczystych, magii, bądź rzucenia klątwy. Leczeniem zajmują się szamani i czarownice, a polega ono najogólniej mówiąc na wezwaniu dobrych duchów, aby te z kolei przepędziły „czarne moce".

Co to jest seks? - niby każdy to wie, a jeżeli nawet nie potrafi podać definicji, to w praktyce może radzić sobie całkiem dobrze. Chociaż powszechność seksu czyni go stałym elementem naszego życia, mało kto zadaje sobie pytanie, czym on dla nas  jest?  Próbując znaleźć odpowiedź, zacznę niejako od drugiej strony. Nie będę się zastanawiać czym seks jest, ale spróbuję znaleźć odpowiedź na pytanie - czym być nie powinien? 

Szkolne osiągnięcia dzieci, to jedna z głównych przyczyn wchodzenia w konflikty rodziców i ich pociechy w okresie szkolnym, a odmienna perspektywa patrzenia na naukę, to główny katalizator tych konfliktów. Ta sama idea czy doświadczenie, dla dziecka i jego rodzica, mogą mieć całkowicie odmienne znaczenie, choć obu stronom wydaje się, że doświadczają tego samego.  Rodzice niepokojąc się wynikami nauki swoich dzieci, myślą o ich przyszłości, pragnąc aby osiągnęły w życiu sukces społeczny i zawodowy, co w ich mniemaniu ma nieodzowny związek z osiągnięciami szkolnymi.

Każdego dnia media donoszą o kolejnych aktach przemocy i agresji wśród dzieci i młodzieży. Śledząc wiadomości dowiadujemy się, że coraz młodsze dzieci stosują agresję, jako sposób na rozwiązywanie  konfliktów i niepowodzeń. Politycy, psychologowie i rodzice biorą udział w narodowej debacie nad eskalacją agresji i przemocy w szkołach. Zewsząd słychać głosy o konieczności podjęcia konkretnych kroków, mających na celu zahamowanie fali agresji wśród dzieci.

Ale czy dążenie do usunięcia agresywnych zachowań u dzieci jest dobrym rozwiązaniem?

Pierwszy wrzesień - początek roku szkolnego. Dzieci po wakacjach idą do szkoły. Niektóre, jak pierwszaki, przekraczają szkolny próg po raz pierwszy, te starsze po raz kolejny. Zarówno ci pierwsi jak i ci drudzy, mają wobec szkoły własne oczekiwania i wyobrażenia. U jednych wzbudza  ona  ciekawość i ekscytacje, niestety u niektórych strach i obawy. Szkolne lęki to dla niektórych dzieciaków prawdziwy koszmar. Mogą  one dotknąć zarówno pierwszoklasistę, jak i zaprawionego w szkolnych bojach  gimnazjalistę. O szkolnych lękach, ich genezie i sposobie radzenia sobie z nimi rozmawiałam z pedagogiem Panem Józefem Rostworowskim,  jednym z naszych specjalistów z centrum porad.

Dla większości z nas okres dzieciństwa jawi się jako czas beztroski, bezpieczeństwa i radości. Problemy  z jakimi borykamy się w codziennym życiu powodują, że na własne dzieciństwo patrzymy jak „na raj utracony". Zapominamy o tym, że będąc dziećmi nie zawsze było nam łatwo, mieliśmy swoje problemy, zmartwienia, a z naszych ust bardzo często padały słowa chcę być już dorosły/a.  Niestety gloryfikując swoje dzieciństwo (jakże często niesłusznie) przenosimy taki punkt widzenia na własne dzieci. (...)

W czasach plemiennych oraz  w obecnie istniejących kulturach pierwotnych zdrowie seksualne oznacza, poza sprawnością seksualną (zdolnością do odbycia stosunku seksualnego), przestrzeganie plemiennego tabu, wierność normom społecznym i tradycji. Wszelkie zaburzenia seksualne postrzegane są jako efekt działania sił nieczystych, magii, bądź rzucenia klątwy. Leczeniem zajmują się szamani i czarownice, a polega ono najogólniej mówiąc na wezwaniu dobrych duchów, aby te z kolei przepędziły „czarne moce".

Co to jest seks? - niby każdy to wie, a jeżeli nawet nie potrafi podać definicji, to w praktyce może radzić sobie całkiem dobrze. Chociaż powszechność seksu czyni go stałym elementem naszego życia, mało kto zadaje sobie pytanie, czym on dla nas  jest?  Próbując znaleźć odpowiedź, zacznę niejako od drugiej strony. Nie będę się zastanawiać czym seks jest, ale spróbuję znaleźć odpowiedź na pytanie - czym być nie powinien? 

Franik niedługo skończy trzy lata. Jest bystrym, uroczym chłopcem otwartym na świat i nowe przygody. Wiąże się to jednak z częstymi kontuzjami, jak to w tym wieku bywa. Kiedy się uderzy czy  skaleczy przychodzi do rodziców z prośbą pocałuj. Jak za dotknięciem różdżki pocałowane miejsce natychmiast przestaje boleć i Franek z radością wraca do przerwanej zabawy. Pewnego razu chłopiec przyszedł do taty ze skargą  boli mnie siusiak - pocałuj!

Uzależnienie od środków psychoaktywnych (narkotyki, alkohol, dopalacze) dzieci i młodzieży to obecnie  jedno z największych zagrożeń. Już dawno zażywanie narkotyków czy upajanie się alkoholem straciło swój marginalny charakter. Teraz „bycie na haju" jest po prostu trendy. Problem uzależnienia dotyka coraz młodsze dzieci. Już nie budzi zdziwienia 12 latek na odwyku. Dlaczego tak się dzieje? Skąd się bierze „fascynacja" młodych ludzi środkami odurzającymi? Próby odpowiedzi na te pytania podjął się dr n. med. Wojciech Śledziński specjalista psychiatra, pracujący na co dzień  w Centrum Zdrowia Psychicznego i Terapii Uzależnień.

Według raportu Głównego Urzędu Statystycznego, ponad milion Polaków pracuje ponad 12 godzin dziennie, blisko milion dwieście tysięcy osób zatrudnionych jest w więcej niż jednym miejscu pracy, ponad 80% pracowników przyznała, że zostaje w pracy po godzinach przynajmniej raz w tygodniu. Przeciętnie spędzamy w pracy 48 godzin tygodniowo (powinno to być 40), ale to i tak niewiele w porównaniu z rekordzistami w tej dziedzinie, którzy pracują nawet 60 godzin tygodniowo.

Cały rok czekamy na urlop, a nasze pociechy na wakacje. Wreszcie nadchodzi tak upragniony czas wolny od pracy i nauki. Czy Twoja rodzina spędzi go przyjemnie, odpocznie, zrealizuje swoje wakacyjne plany? Przede wszystkim zależy to od tego, czy wcześniej odpowiednio przygotujecie siebie i Wasze dzieci. Psycholog - Pani Nina Szalas uważa, że aby rodzinny wypoczynek zaliczyć do udanych, planując wakacje należy uwzględnić potrzeby i życzenia każdego członka rodziny - kilkuletniego, wszędobylskiego brzdąca, zbuntowanego nastolatka i wiecznie zabieganych rodziców.

Przed nami wakacje,  a więc czas wolności, swobody i beztroski - szczególnie dla dzieci i młodzieży.  Okres ten wiąże się jednak z wieloma zagrożeniami, o których warto wiedzieć, aby ustrzec przed nimi dzieci. O wakacyjnych zagrożeniach i sposobach ich przeciwdziałania rozmawiałam z pracownikiem Centrum Młodzieży im. dr Henryka Jordana w Krakowie - pedagogiem, Panią Teresą Kwinta.

Dla większości rodziców, określenie stopnia, w jakim mogą pozwolić swojemu dziecku na samodzielność jest ogromnym wyzwaniem. Z jednej strony doskonale zdają sobie sprawę, że stopniowe oddalanie się dziecka od rodziców, jest naturalnym procesem wychowawczym i efektem rozwoju, z drugiej strony, wizja samodzielnej pociechy budzi ich sprzeciw wynikający z naturalnej potrzeby chronienia „przed całym złem" tego świata.

Koniec roku szkolnego. Rozpoczynają się długo wyczekiwane wakacje. Podekscytowane dzieciaki na wyścigi opowiadają o swoich wakacyjnych planach. Jednak zanim ta długo wyczekiwana chwila nastąpi, czeka je ostatnie wyzwanie - reakcja rodziców na świadectwo szkolne.Twoja reakcja na świadectwo dziecka jest bardzo ważna i to nie tylko w przypadku,  gdy jest ono usiane  kiepskimi ocenami. Kiedy dziecko wręcza Ci swoje świadectwo, uważnie obserwuje, co zrobisz i jak się zachowasz.

Od kilku tygodni, z każdym dniem wzrastała gorączka zwana szałem mundialu.  Dzisiaj 11 czerwca osiągnęła swój punkt kulminacyjny. Rozpoczęły się  Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2010. Pierwszy gwizdek na zielonej murawie, to dla większości mężczyzn znak przeistoczenia się ze zwykłego faceta w kibica.Od mundialu nie uciekniesz. Zobaczysz go w telewizji, usłyszysz o nim w radiu, przeczytasz w gazecie. W pracy przez najbliższy miesiąc będzie dyżurnym tematem. W pubach zgromadzi rzesze fanów głośno wrzeszczących na szklany ekran. A w tym całym szale - TY. Prawdopodobnie należysz do tej części kobiet (a jest ich przeważająca większość), które dla swoich mężczyzn, w tym szczególnym okresie, przestają istnieć.

Psychologowie o roli ojca w życiu dziecka wypowiadają się jednoznacznie: czas, jaki ojciec poświeci swojemu dziecku jest bezcenny. I to nie tylko wtedy, kiedy z nastoletnim synem wyjdzie na mecz, lub z kilkuletnią córką pójdzie do zoo. Zegar zaczyna tykać, kiedy maleństwo jest jeszcze w brzuchu mamy, a odmierza czas już zupełnie realnie, kiedy pojawia się na świecie. Zwłaszcza wtedy, kiedy dziecko jest jeszcze  małe i bezbronne, gdy jego najważniejsze potrzeby można zaspokoić przytulając czy kołysząc w ramionach. To właśnie wówczas rodzi się prawdziwa, mocna więź.

Święty Augustyn  w swoim  głównym dziele teologicznym „O państwie Bożym" opisuje dziecko jako „ludzkie szczenię", tak złe i głupie, że gdyby nie było nadzorowane przez dorosłych z przyjemnością robiłoby tylko to co złe i zabronione. Według Augustyna dzieciństwo pozbawione jest wszelkiej wartości czy  specyfiki. Jedyną słuszną drogą postępowania z dzieckiem jest stosowanie kar. Pasek, pięści, groźby, zastraszanie, psychiczna presja - to  konieczne narzędzia w wychowaniu i edukacji.  Według Augustyna dziecko to nie człowiek, staje się nim dopiero po osiągnięciu pełnoletniości.

A kim dziecko jest dla Ciebie?

Czy przyznajesz mu pełne prawo do jego człowieczeństwa?

Macierzyństwo to jedna z najbardziej naturalnych cech kobiet, które od zawsze zachodziły w ciążę, rodziły i wychowywały dzieci. Traktowano to jak naturalny proces, nie wymagający głębszej analizy, ani specjalnego przygotowania. Na szczęście z takim rozumowaniem spotykamy  się coraz rzadziej i to nie tylko wśród samych kobiet...

O tym, jak przygotować się do macierzyństwa, co zrobić, aby był to czas osobistego rozwoju, jak macierzyństwo wpływa na poczucie własnej kobiecości rozmawiałam z Panią Moniką Lipowską-Hajduk, psychologiem, pedagogiem, trenerem i mamą.

Amerykańska organizacja „Save the Children" jak co roku od 11 lat ogłosiła ranking krajów, w których najlepiej być mamą. W tym roku ocenie poddano aż 160 krajów z całego świata. Listę otwiera Norwegia, co pewno dla nikogo nie jest zaskoczeniem, natomiast zamyka Afganistan.Państwa skandynawskie zawsze słynęły z polityki prorodzinnej, prowadzonej na bardzo wysokim poziomie. Kraje te są bardzo przyjazne mamom i dzieciom. Dla przykładu w Norwegi urlop macierzyński trwa 42 tygodnie, a zasiłki macierzyńskie zaliczane są do najwyższych na świecie. 

Każdy zna chociaż jedną osobę, o której może powiedzieć, że jest dobrym człowiekiem. Zawsze gotowy do udzielenia pomocy drugiej osobie, bezinteresowny, nie oczekuje niczego w zamian. Ale czy rzeczywiście tak jest? Czy są ludzie, którzy pomagają innym zupełnie bezinteresownie? Możemy się spotkać z dwiema przeciwstawnymi opiniami. Jedni uważają, że w dzisiejszym świecie nikt nie działa z pobudek altruistycznych, gdyż każdy dba tylko o własne korzyści. Inni twierdzą, że są ludzie którzy po prostu są dobrzy ze swej natury, to osoby o których się mówi, że mają złote serce.

Naszym życiem, czy tego chcemy czy nie, rządzą  liczby. W chwili narodzin otrzymujemy swój unikatowy  numer pesel.  W szkole wpisują nas na listę, przydzielając numerek. Wraz z rozpoczęciem pracy zawodowej zostaje nam nadany NIP. W międzyczasie musimy zapamiętać PIN i PUK telefonu, karty do bankomatu, numer konta, kod do bramy w bloku, nie mówiąc o dziesiątkach dat: urodzin, imienin, rocznic. Nasza rzeczywistość złożona jest z setek liczb, które rządzą naszym życiem. Wśród nich są takie, które wpływają na nasze życie bez udziału naszej świadomości. To liczby, które od zawsze istnieją w naszym otoczeniu i, niezależnie od czasu czy miejsca, zawsze mają na nas takie samo działanie.

Czas przed pojawieniem się dziecka,  to okres w życiu kobiety, w którym praca zawodowa odgrywa niebagatelną rolę, nie tylko z ekonomicznego punktu widzenia. Zajmuje ona wręcz pierwszoplanowe miejsce w hierarchii wartości. Wiąże się z nią wiele ambicji, planów i marzeń. Dominuje chęć robienia kariery, wspinania się po szczeblach rozwoju zawodowego, realizowania sie poprzez wykonywanie coraz trudniejszych, ale też coraz bardziej prestiżowych obowiązków. Z uwagi na centralne miejsce, jakie zajmuje praca zawodowa i kariera w życiu kobiet, decyzja o posiadaniu dziecka bardzo często schodzi na dalszy plan i jest odkładana w czasie. 

Taniec jest jedną z rzadkich dziedzin działalności ludzkiej, gdzie człowiek angażuje bez reszty - ciało, duszę i umysł. Jest doskonałym środkiem poznania samego siebie, sposobem na osobisty rozwój, uzewnętrznieniem skrywanych emocji. Może być  również istotnym elementem terapii ze względu na jego dwa kluczowe elementy. Pierwszy to ruch, który znosi napięcie mięśniowe, emocjonalne, daje odprężenie, pobudza wydzielanie serotoniny - hormonu szczęścia.  Drugi to dotyk, który pełni funkcję komunikacyjną. Dzięki niemu możemy przekazywać informacje i emocje oraz otworzyć się na drugiego człowieka.

„To tylko pewnego rodzaju przykrość nie być kochanym.

Prawdziwym nieszczęściem jest - nie kochać".

Albert Camus

Czym jest miłość? - Wszystkim. Uczuciem szczęścia, troską o drugą osobę, zmartwieniem, gdy czujemy się bezsilni, rozpaczą, kiedy zostajemy odrzuceni, lekarstwem na strach, ucieczką przed samotnością... . Nadajemy miłości magiczną moc.

Każdy z nas ma własne wyobrażenie na temat sekty. Większości jawi się jako hermetyczna grupa z charyzmatycznym przywódcą. Wydaje się nam, że doskonale potrafimy ocenić czy dana grupa jest sektą czy nie. Dzięki tej umiejętności, uważamy, że jesteśmy  odporni na manipulację, a słowa „zostać zwerbowanym"  nigdy nie będą nas dotyczyć.

O naturze sekt, płynącym z nich zagrożeniu oraz możliwości uwolnienia się od jej wpływu rozmawiałam z ojcem Tomaszem Franc koordynatorem Dominikańskich Ośrodków Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach.

Jedzenie jest częścią naszego życia, konieczną i bardzo ważną. Jeżeli spotkanie z przyjaciółmi to najlepiej przy grillu. Rodzinna uroczystość koniecznie przy suto zastawionym stole, a romantyczna randka nie może obejść się bez wyszukanej kolacji. 

O roli jedzenia w naszym życiu, zajadaniu problemów i traktowania go jako substytutu niezaspokojonych potrzeb rozmawiałam z psychoterapeutką nurtu Gestalt Panią Renatą Procak.

Żaden człowiek nie jest samoistną wyspą; każdy stanowi ułomek kontynentu, część lądu. Jeżeli morze zmyje choćby grudkę ziemi, Europa będzie pomniejszona, tak samo jak gdyby pochłonęło przylądek, włość twoich przyjaciół czy twoją własną. Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie, albowiem jestem zespolony z ludzkością. Przeto nigdy nie pytaj, komu bije dzwon: bije on Tobie.

John Donne

Śmierć zawsze przychodzi niespodziewanie. Bywa, że latami krąży wokół nas, a kiedy mamy wrażenie, że udało nam się zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ona bezszelestnie wkrada się przez okno. Zdarza się, że uderza nagle jak piorun, zdolny powalić potężne i silne drzewo. Czasami zakrada się jak złodziej, wypatruje nadarzającej się okazji, aby nas zaskoczyć. Zawsze jest nieproszonym gościem, jednak nic sobie z tego nie robi. Wprasza się do naszego życia, zabiera to co dla nas najcenniejsze i jak gdyby nigdy nic odchodzi.  A nam zostawia żal, smutek i gniew, zamknięte w zimnym kamieniu grobowca i garść pytań, zaczynających się od słowa Dlaczego?, na które daremnie szukamy odpowiedzi.  

Termin placebo wywodzi się z łaciny i oznacza „spodobam się". W dawnych czasach, kiedy medycyna nie dysponowała jeszcze tak dużą ilością medykamentów czy zabiegów leczniczych jak dzisiaj, placebo oznaczało miksturę zapisywaną pacjentowi po to, by mu się przypodobać, by czuł, iż lekarza naprawdę interesuje stan jego zdrowia i samopoczucie. Współczesna medycyna definiuje placebo jako substancję leczniczą lub zabieg, które z czysto medycznego punktu widzenia nie mają wpływu na stan pacjenta, a są stosowane jako terapia lecznicza.

Do Świąt Wielkanocnych pozostało już tylko kilka dni. To dosłownie ostatni moment na rozpoczęcie przygotowań (moim zamiarem nie jest bynajmniej straszenie tych, którzy w tej kwestii są jeszcze „daleko w lesie"). W przerwie pomiędzy sprzątaniem (miejsc, do których nikt nigdy nie zagląda),  a gotowaniem góry jedzenia (którego nikt nie będzie w stanie zjeść) zapraszam na chwilę relaksu przy pisankach.

Wszyscy jesteśmy mikro- przestępcami

wywiad z Prof. dr hab. Zbigniewem Nęckim

Aneta Barta: Zacznijmy klasycznie. Czym jest kłamstwo?

Zbigniew Nęcki: Na pewno nie jest nie mówieniem prawdy, taka definicja to stanowczo za mało, aby zmieścić w niej istotę kłamstwa. Według Pani Jolanty Antas, kłamstwo zasadza się nie na deformowaniu prawdy, ale na intencji wprowadzenia drugiej osoby w błąd, czyli takiego przedstawienia wydarzeń, faktów czy opinii, które jest zgodne z intencją kłamiącego oraz jego interesami, a wygląda, że jest zgodne z interesami odbiorcy.

Wiosna za oknem święta za pasem. Najlepsza pora na zabranie się za porządki!!!  Pewnie dla wielu z Was sprzątanie, to kolejny obowiązek, syzyfowa praca, strata czasu, ciężka harówka (każdy może dodać swoje określenie). Jednak wieloletnie badania, oparte na wywiadach i obserwacji, pokazują, że myjąc podłogę, trzepiąc dywany czy pucując szklane przedmioty wprowadzamy harmonię i ład nie tylko do naszego mieszkania, ale także do naszej duszy. Okazuje się, że sprzątanie może mieć walory terapeutyczne.

Często zupełnie bezwiednie stajemy się więźniami naszej przeszłości. Zamknięci w pułapce wspomnień, wciąż na nowo przeżywamy minione zdarzenia.  Zdarza się, że przeszłość skutecznie odcina nas od teraźniejszości. Uwikłani  w ciągłe rozpamiętywanie krzywd i bolesnych przeżyć nie dostrzegamy, że czas przepływa nam przez palce. Mijają dni, miesiące, lata a my ciągle tkwimy w miejscu bez przyszłości...

„Żaden ptak nie wzbije się zbyt wysoko, jeśli tylko własnych użyje skrzydeł"

William Blake, Zaślubiny Nieba i Piekła

Sobotni wieczór. Szykujesz się do wyjścia z mężem. Zaplanowaliście romantyczny wieczór, taki jak dawniej kiedy jeszcze nie było dzieci. Twoja mała córeczka przygląda się jak wybierasz sukienkę, robisz makijaż, przymierzasz buty.

17.02. ŚWIATOWY DZIEŃ KOTA

Wyobraź sobie, wracasz do domu po ciężkim dniu. Zdenerwowany bo w pracy kołowrotek (zresztą jak zawsze), zmęczony bo po kolejnej zarwanej nocy (nie ostatniej), sfrustrowany bo znowu nie udało Ci się wszystkiego załatwić (gdyby tak doba miała 48 h), obolały bo stare urazy znowu się odezwały. Przekręcasz klucz w zamku, otwierasz drzwi, a tu na Twoje spotkanie wybiega on. Ociera się o Twoje nogi prężąc grzbiet i rozkosznie mruczy domagając się pieszczot.

„Chwała, kpina i zagadka świata"

Aleksander Pop

O miłości powstały tomy rozpraw. Od starożytności po współczesność miłość jest tematem, który powinien się znaleźć w dorobku każdego szanującego się  psychologa, filozofa,  teologa... .

A co z zakochaniem?

Jest wieczór. Thalia przez przypadek pochwyciła spojrzenie młodego Alexa. Odległość między nimi wynosiła jakieś 5 metrów. On natychmiast odwrócił wzrok. Teraz więc ona zaczęła się w niego wpatrywać, aż ich oczy spotkały się znowu. Wtedy z zainteresowaniem zajęła się swoimi palcami. I tak to trwało. Ilekroć Thalia spojrzała na Alexa, ten popatrywał w bok; ilekroć ona poczuła jego spojrzenie, zajmował się palcami. I wreszcie Alex nie uciekł z oczami: „spojrzenie - odpowiedź". (Helen E. Fisher, 1994)

„Wśród ludzi jest się także samotnym".

Antoine de Saint-Exupery, Mały Książe

Spotkałam w swym życiu ludzi samotnych, którzy samotnie wcale się nie czuli, spotkałam i takich, którzy w otoczeniu rodziny i przyjaciół cierpieli z powodu osamotnienia. Samotność nie wybiera, może spotkać każdego z nas-malucha, który nie zna miłości rodziców, nastolatka zaszczutego przez grupę rówieśniczą, młodą kobietę, która przypomina „kościotrupa", ale w lustrze nadal widzi spasionego prosiaka, mężczyznę, od którego świat wymaga by był romantyczny, zaradny, opiekuńczy, dobrze zarabiał ... no i koniecznie świetnie tańczył, staruszka, który przeżył już wszystko, nawet własne życie.

Zapraszam was do przeczytania mojego opowiadania pt. „ Moja Babcia Ludzia". To mój pierwszy tak osobisty tekst na Plasterku. Nic nie leczy smutku lepiej niż podzielenie się nim z innymi. Wy Plasterkowicze dobrze o tym wiecie, a ja właśnie się tego uczę.

Jeżeli chcecie podzielić się swoimi przeżyciami i uczuciami związanymi z Dniem Babci i Dziadka proszę napiszcie do mnie na adres anetabarta@plasterek.pl.

Badania etnograficzne wśród różnych kultur i ludów pokazują, że ludzie od zawsze wierzyli w przesądy, zabobony czy możliwość przewidywania przyszłości. Większość tych przekonań pochodzi z bardzo odległych czasów, a jednak utrwaliły się w naszej zbiorowej świadomości. Na co dzień nie zastanawiamy się nad znaczeniem naszych snów i nie szukamy znaków i wskazówek we wszystkim co nas otacza. Ale któż z nas nie pomyśli aby zawrócić, gdy drogę przebiegnie mu czarny kot? Ilu z nas spotykając kominiarza przetrząsa swe ubranie w poszukiwaniu guzika, bo a nuż szczęście się do nas uśmiechnie? Kto z nas odważy się przejść pod rozstawioną drabiną nie myśląc, że ściągnie na siebie pecha?

Pani Agnieszka Misiak jest psychologiem z uprawnieniami pedagogicznymi, absolwentką Uniwersytetu Łódzkiego oraz licznych kursów i szkoleń doskonalących z zakresu psychoterapii i psychoedukacji. Aktualnie w trakcie zdobywania uprawnień trenerskich w szkole trenerów Grupy TROP. Współpracuje jako autor - konsultant i/lub ekspert - z licznymi wydawnictwami i portalami psychoedukacyjnymi (m.in. WSiP, adhdonline.pl).

Pani Agnieszka Misiak na portalu Plasterek.pl, sprawuje pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki ADHD oraz poradnictwa dla nauczycieli.

Prof. dr hab. Władysław Łosiak - jest kierownikiem Zakładu Psychologii Klinicznej w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na problematyce stresu, związanych z nim procesów poznawczych i emocjonalnych oraz podstawowych kategorii procesów readaptacji. Pan prof. dr hab. Władysław Łosiak na portalu Plasterek.pl jest Ekspertem, sprawującym pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki stresu.